Ἀπό τήν στιγμή τῆς πτώσεως τῆς Παππικῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως καί μέ τό κατρακύλισμά της στήν ἄβυσσο τῆς αἱρέσεως καί τοῦ ψεύδους ἡ Παππική Ἐκκλησία ἔγινε ἕνα στρατόπεδο βίας καί ἀλαζονείας.

Στίς γραμμές αὐτές ἐδῶ δέν θά μιλήσουν θεολόγοι, οὔτε οἱ ὄντως μεγάλοι καί οἰκουμενικοί πατέρες καί δάσκαλοι τῆς Οἰκουμένης καί τῆς Ἀποστολικῆς Ἀλήθειας. Δέν θά δοῦμε τίς ἀκτίνες ἀπό «τούς πολύφωτους ἀστέρες τοῦ νοητοῦ στερεώματος», ἀλλά θά ἀπολαύσουμε τό πολύφωτο ἄστρο τῆς παγκόσμιας Λογοτεχνίας.

Ζοῦμε σ’ἕνα φαινόμενο πανευρωπαϊκό, ἀλλὰ καὶ πανελλήνιο: Ἡ ἀποχριστιανοποίηση τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἑλλάδος πραγματοποιεῖται ὁλοταχῶς, μὲ ραγδαίους ρυθμούς, σὲ ὅλους τους τομεῖς. Σὲ προσωπικὸ ἐπίπεδο, στὴν οἰκογένεια, στὴν κοινωνία, στὸ ἔθνος.

Σύ μέ ἔφερες στήν ὕπαρξη ἀπό τό μηδέν. Σύ μέ ἐτίμησες διότι μέ δημιούργησες ἄνθρωπο, δηλαδή εἰκόνα Σου. «Εἰκών εἰμί τῆς ἀρρήτου Σου δόξης...». Σύ ἐγεννήθης γιά μένα ἄνθρωπος τέλειος καί Θεός τέλειος μέσα στό ἅγιο σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ. Σύ μέ ἐτίμησες διότι ἐθυσιάσθηκες γιά μένα πάνω στόν Σταυρό. Σύ μέ ἐτίμησες διότι ἀναστήθηκες μέ δόξα γιά νά συναναστηθῶ κι ἐγώ ὁ ἁμαρτωλός μαζί Σου. Σύ συνέτριψες τήν δύναμη τοῦ διαβόλου καί κατήργησες τόν θάνατο.

«Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι». Ὅλα χωρίς τήν ἀγάπη εἶναι μάταια Χριστέ μου. Καί οἱ προσευχές καί οἱ νηστεῖες καί τά κυρήγματά μου καί οἱ ἀγρυπνίες καί ἡ ἰδιότης μου πού πολλές φορές παραμερίζει τήν ἀγάπη καί θρονιάζει τήν κενοδοξία καί πολλά ἄλλα κακά.

Τώρα πού εἶναι ἐπίκαιρο τό θέμα τοῦ ἐξοβελισμοῦ ἤ τῆς ἐξαφανίσεως τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ἀπό τήν Ἑλληνορθόδοξη Παιδεία μας (πρωτοβάθμια καί δευτεροβάθμια), τώρα πού ἡ ἐπίθεσις τῶν ἀθέων καί τῶν γραικύλων ἐκσυγχρονιστῶν μανιωδῶς ἐξαπολύεται κατά τῆς Ἐκκλησίας, κατά τοῦ Ὀρθοδόξου Λαοῦ μας νά μετατραπῆ τό μάθημα σέ θρησκειολογικό καί ὄχι ὁμολογιακό, ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕ σάν Ἐκκλησία,

Ζοῦμε σ’ἕνα φαινόμενο πανευρωπαϊκό, ἀλλά καί πανελλήνιο: ἡ ἀποχριστιανοποίηση τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἑλλάδος πραγματοποιεῖται ὁλοταχῶς, μέ ραγδαίους ρυθμούς, σέ ὅλους τούς τομεῖς. Σέ προσωπικό ἐπίπεδο, στήν οἰκογένεια, στήν κοινωνία, στό ἔθνος.

Ἡ ἡρωΐδα δασκάλα ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ ὑπῆρξε ἀπό μικρό παιδάκι πνευματικό μου τέκνο. Ἔχω γι’ αὐτό μεγάλη τήν τιμή, τήν συγκίνηση, τήν χαρά. Ἄλλωστε σάν Χαρά πού ὀνομάζεται μέ τή ζωή της, μέ τόν λόγο της, μέ τό ἔργο της, μέ τό παράδειγμά της μεταδίδει χαρά καί ἐνθουσιασμό σ’ ὅλους τούς Ἕλληνες.

Α’. ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΔΕΙΠΝΟ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ. α) Πρῶτες λειτουργικές εὐχές. β) Πρῶτες λειτουργίες: Ἡ Λειτουργία τοῦ ἀδελφόθεου Ἰακώβου. Ἡ Λειτουργία τοῦ ἀποστόλου Μάρκου. Ἡ Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Ἡ Λειτουργία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου. Ἡ Λειτουργία τοῦ ἁγίου Κλήμεντος. Ἐγράφησαν τόν 4ον μ.Χ. αἰῶνα. Σήμερα χρησιμοποιοῦνται οἱ τρεῖς: Ἡ Λειτουργία τοῦ ἁγίου Ἰακώβου. Ἡ Λειτουργία τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου. Ἡ Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Β’. ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ. α) Συγκεφαλαίωση ὅλης τῆς Θείας Οἰκονομίας = τοῦ Σχεδίου τοῦ Θεοῦ. «Τοῦ Κυρίου Πάσχα προέρχεται καί καιροί συνάγονται καί μετακόσμια ἁρμόζεται καί διδάσκων ἁγίους ὁ Λόγος εὐφραίνεται δι’ οὗ Πατήρ δοξάζεται· ᾧ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.» (Ἐπιστολή πρός Διόγνητον Β’τ). β) Θεοφάνεια Τριαδική. Ὁ ἱερουργός διά τῆς Θείας Λειτουργίας «τήν ἁγίαν ἡμῖν ἀνακαλύπτει Τριάδα» (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος). γ) Σύνοδος οὐρανοῦ καί γῆς. Ὅλοι μαζί (ἔμψυχος καί ἄψυχος φύσις) συμ-πορευόμαστε πρός τόν Θεόν. Γ’. ΚΑΡΠΟΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ. α) Ἡ Ἐνσωμάτωση τοῦ πιστοῦ στόν Χριστόν. Ὁ πιστός διά τῆς Θείας Κοινωνίας γίνεται ἕνα σῶμα μέ τόν Χριστόν, ἕνα κράμα, ἕνα μῖγμα, ἕνα φύραμα. «...ἀλλά καί αὐτῷ τῷ πράγματι σῶμα ἡμᾶς αὐτοῦ κατασκευάζει» (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος). «Μέλη Χριστοῦ γινόμεθα, μέλη Χριστός ἡμῶν δέ, καί χείρ Χριστός καί ποῦς (=πόδι) Χριστός ἐμοῦ τοῦ παναθλίου, καί χείρ Χριστοῦ καί ποῦς (=πόδι)…

Ὁ μεταστάς ἐκ τῶν προσκαίρων πρός τά αἰώνια καί μένοντα ἀδελφός ἡμῶν Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης Δανιήλ Γούβαλης μᾶς ἄφησε μνήμην καλήν καί ἀγαθήν. Ὁπου διῆλθεν. Ὁπου διηκόνησεν. Ὁπου θεαρέστως ἠγωνίσθη. Στόν κλῆρον καί στόν λαόν τοῦ Θεοῦ. Στόν ἰσάγγελον μοναχισμόν καί στήν διαποίμανση τῆς ἐνορίας.