Όπως στο πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ενώθηκαν οι δύο φύσεις, θεία και ανθρώπινη, ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως και αχωρίστως (Όρος της Δ Οικουμενικής Συνόδου) έτσι και τα πάντα μέσα στην Εκκλησία συντελούνται παρομοίως αδιάκοπα σε δύο επίπεδα: το θείο και το ανθρώπινο. Και πως θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά, όταν η Εκκλησία, ως σώμα του Αναστηθέντος Χριστού, κινείται μέσα στον ανθρώπινο ιστορικό χρόνο και ταυτόχρονα λειτουργεί και κινείται και έξω από αυτόν. Και, κάθε φορά που, μέσα στην Εκκλησία η εν τω κόσμω ανθρώπινη σχετικότητα και αδυναμία ξεπροβάλλει, ταυτόχρονα ξεπροβάλλει και η υπερκόσμια Θεία χάρις για να παρηγορήσει, να μεταποιήσει και να μεταμορφώσει το ασθενές της ανθρωπίνης φύσεως. Για αυτό, όταν στην Εκκλησία ο ανθρώπινος χρόνος δείχνει πως κάπου τελειώνει, τούτο πάντοτε βιώνεται με τρόπο ειρηνικό, παρακλητικό, ησυχαστικό. Πράγματι, η κτιστότητα όλων των ανθρωπίνων πραγμάτων μαρτυρείται από την αρχή, το μέσο και το τέλος τους. Αλλά τα μέλη της Εκκλησίας “αφορώντες προς τον τελειωτήν της πίστεως Κύριον Ιησούν” ζουν με την χάρη του Αγίου Πνεύματος ήδη από αυτή την ζωή, την υπέρβαση του περιοριστικού σχήματος αρχή – μέσο – τέλος. Στο πρόσωπο του Λυτρωτού τα πάντα έγιναν “νέα κτίσις”, τα πάντα έλαβαν νέο νόημα, τα πάντα γινήκανε αιώνια, τα πάντα βιώνονται αλλιώς, εν Χριστώ.
Και στο αγαπημένο μας μοναστήρι, του οποίου έχουμε την ευλογία να διατελούμε φίλοι και συμπαραστάται, ο ανθρώπινος χρόνος της ηγουμενίας του πνευματικού πατρός μας Αρχιμανδρίτου π.Ιωαννικίου έλαβε κάπου τέλος την Κυριακή 07 Ιουλίου του σωτηρίου έτους 2024. Μεγάλη η έκπληξη μας όταν το πρωτομάθαμε, μεγάλη η αλλαγή για τη μονή μας, μεγάλη και η συγκίνηση μας όταν η παράδοση της ηγουμενίας ελάμβανε χώρα. Η ψυχή μας δεν ήξερε πως να αντιδράσει και αυτό είναι η πιο ειλικρινής περιγραφή των όσων αισθανθήκαμε.
Μας ησυχάζει πολύ το γεγονός ότι ο γέροντας θα εξακολουθεί να βρίσκεται εν τω μέσω ημών, ως σταθεροποιητικός παράγων της μεταβατικής αυτής περιόδου που μόλις ξεκίνησε. Μας βοηθούν πολύ τα όσα μέχρι σήμερα αποκομίσαμε υπό την καθοδήγηση του, κατά την οποία ως πνευματικός πατήρ μας υπέδειξε είτε εν λόγω είτε εν έργω, την ισορροπημένη, μέση και βασιλική οδόν των Αγίων Πατέρων, κατά την οποία το μεν ανθρώπινο πρόσωπο τιμάται και αγαπάται, η δε δόξα και ευχαριστία αναπέμπεται ολόκληρη στον Τριαδικό Θεό. Γνωρίζουμε ότι και υποψία ακόμη προσωπολατρείας θα τον ελυπούσε βαθύτατα. Όλα τα χρόνια μας “ποτίζει Ορθοδοξία” και τούτη τη στιγμή πραγματικά μας χρειάστηκε. Μας γεμίζει όμως και με πολύ χαρά και ακαταίσχυντη ελπίδα και η εκλογή του νέου ηγουμένου, του τόσο προσφιλούς σε όλους πατρός Ευλογίου. Η δική μας άποψη για τον νέο ηγούμενο βέβαια λίγη σημασία έχει, μια και στερούμαστε των πνευματικών κριτηρίων και του φωτισμού του απερχόμενου ηγουμένου. Το πρόσωπο του π. Ευλογίου όμως, μας ήταν ήδη τόσο αγαπητό και σεβαστό, που την στιγμή της ενθρόνισης του, πάντες εκ ειλικρινούς ψυχής και με πανηγυρικό ενθουσιασμό αναφωνήσαμε το “Άξιος!” Και τούτο για δεύτερη φορά μέσα στην ίδια ημέρα, καθώς προηγουμένως είχαμε αναφωνήσει “Άξιος!” και επί της χειροτονίας του π. Κυπριανού σε διάκονο. Οποία γιορτή! Οποία πανήγυρις! Οποία ημέρα!
Κλείνοντας, παλιός και νέος ηγούμενος αποτελούν έμπνευση για εμάς και παρακαλούμε και εμείς την Κυρία Θεοτόκο, την προστάτιδα όλων των Αγιορείτικων Συνοδιών, πάντοτε να τους σκεπάζει και να τους καθοδηγεί και για το δικό μας όφελος, διότι γνωρίζει η Παναγία μας πως “φως κοσμικοις μοναχοί, φως μοναχοίς άγγελοι”.
Άξιος διάκονος ο π. Κυπριανός!
Άξιος ηγούμενος ο πατέρας μας π. Ιωαννίκιος!
Άξιος ο νέος ηγούμενος π. Ευλόγιος!
Την ευχή σας γέροντες μας!