Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου
Καθηγουμένου Ἱ.Μονῆς Μεταμορφώσεως Σοχοῦ

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης σ᾽ ἕνα του θαυμάσιον λόγον πρός Ὀλύμπιον-Περί Τελειότητος, γράφει ὅτι ὁ Κύριός μας, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ ὁποῖος εἶναι ʺἀπαύγασμα τῆς δόξης καί χαρακτήρ τῆς ὑποστάσεως τοῦ Πατρόςʺ άλλά εἶναι καί ʺεἰκόνα τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεωςʺ (Εβρ. 1,3).

Ποιός ἀπ᾽ ὅλους κατενόησε τί εἶναι Χριστός γιά νά κατανοήσει καί τήν σημασία τοῦ ὀνόματος ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ; Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Αὐτός ὑπέδειξε ʺμέ ὅσα ἔπραξε πῶς πρέπει νά εἶναι αὐτός πού φέρει τό ὄνομά Του. Τόν μιμήθηκε μέ τόση καθαρότητα, ὥστε ἔδειξε ὅτι μέσα του εἶχε σχηματισθεῖ ἡ μορφή τοῦ Κυρίου του. Μέ τήν ἀκριβέστατη μίμηση τό εἴδος τῆς ψυχῆς του μεταβλήθηκε πρός τό πρωτότυπο. Ὥστε νά νομίζει ὅτι δέν ἦταν πιά ὁ Παῦλος πού ζοῦσε καί μιλοῦσε, ἀλλ᾽ ὅτι ζοῦσε μέσα του ὁ ἴδιος ὁ Χριστός… ʺΖῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστόςʺ (Κολ. αʹ,15).

Ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, λοιπόν, ἔκανε γνωστό στούς αἰῶνες ποιά εἶναι ἡ ἐρμηνεία τοῦ ὀνόματος Χριστιανός, γράφοντας καί κηρύττοντας ὅτι ʺὁ Χριστός εἶναι Θεοῦ δύναμη καί Θεοῦ σοφίαʺ, ʺεἰρήνη καί ἀπρόσιτο φῶςʺ, ʺἁγιασμός καί ἀπολύτρωσηʺ, ʺμεγάλος ἀρχιερεύςʺ, καί ʺπἀσχαʺ, ʺσωτηρία ψυχῶνʺ, ʺσφραγίδα τῆς ὑποστάσεως καί ποιητής τῶν αἰώνωνʺ, ʺτροφή καί πόση πνευματικήʺ, ʺπέτρα καί νερόʺ, ʺθεμέλιο τῆς πίστης ἀγκωνάρι κεφαλικόʺ, ʺμεγάλος Θεόςʺ, ʺκεφαλή τῆς Ἐκκλησίαςʺ, ʺπρωτότοκος τῆς νέας δημιουργίας, ʺἀρχηγός τῶν νεκρῶνʺ, ʺπρωτότοκος σέ πολλούς ἀδελφόυςʺ, ʺμεσίτης Θεοῦ καί ἀνθρώπωνʺ, ʺκύριος τῆς δόξαςʺ, ʺαὐτός πού εἶναι ἡ ἀρχήʺ, ʺβασιλεύς τῆς εἰρήνηςʺ καί ʺβασιλεύς τῶν ἁπάντωνʺ.

«Ἐπειδή ὁ ἀγαθός Κύριος – συνεχίζει ὁ ἅγιος Γρηγόριος- μᾶς ἔδωσε ὅλα τά ὀνόματα, ὥστε, ὅσοι τιμηθήκαμε μέ τό ὅνομα τοῦ Χριστοῦ, νά ὀνομαζόμαστε ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ εἶναι ἀνάγκη νά δια-πιστώνονται καί σ᾽ ἐμᾶς, ὅλα τά ὀνόματα πού ἐρμηνεύουν τήν πρώτη αὐτή ἐπωνυμία. Ὥστε νά μήν εἶναι ἡ ὀνομασία μας αὐτή ψευδώνυμη, ἀλλά ν᾽ ἀπο-δεικνύεται ἀπό τόν βίο μας… Ἄν κάποιος ἀποδώσει σ᾽ ἕνα δένδρο ἤ σέ μιά πέτρα τήν ὀνομασία ἄνθρωπος, θά γίνει τάχα ἄνθρωπος τό φυτό ἤ ἡ πέτρα ἐξ αἰτίας τῆς ὀνομασίας; Ὄχι βέβαια… Χαρακτηριστικό γνώρισμα τοῦ ἀληθινοῦ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ εἶναι ὅλα ἐκεῖνα τά ὁποία ἐπισημάναμε γιά τόν Χριστό. Ἀπό αὐτά ὅσα εἶναι στή δυνατότητά μας τά μιμούμεθα. Ὅσα δέν χωρᾶνε στή φύση μας γιά νά τά μιμηθεῖ, τά σεβόμεθα καί τά προσκυνοῦμε. Ὅλα τά ὀνόματα πού ἐκφράζουν τή σημασία τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά λάμπουν στή ζωή τοῦ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ, ἄλλα μέ τή μίμησή τους καί ἄλλα μέ τήν προσκύνησή τους. Ἔτσι εἶναι τέλειος ὁ πιστός τοῦ Θεοῦ (Βʹ Τιμιθ. γʹ, 17). Δίχως ἀκροτηριασμό στήν ἀρτιότητά Του ἀπό πουθενά…».

Ἄν ἔτσι ἔχουν τά πράγματα, ὅπως τά ἐρμηνεύει ὁ ἅγιος, τότε ἄς διερωτηθοῦμε, ἄς καθρεφτισθοῦμε, ἄς φωτογραφίσουμε τόν ἑαυτόν μας. Εἴμαστε ἆραγε Χριστιανοί; Φέρουμε τόν Χριστό μέσα μας; Ἀπό τό ὄνομά Του παίρνουμε τό ὄνομά μας; Δίνουμε τόν Χριστό γύρω μας; Κηρύττουμε Χριστόν; Τιμοῦμε τό ὄνομα Χριστοῦ;

«Ἄν εἴμασταν Χριστιανοί δέν θά ὑπῆρχαν εἰδωλολάτρες» λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ἄν εἴμασταν Χριστιανοί ὅλοι θά γίνονταν Χριστιανοί. Μουσουλμάνοι. Βουδιστές. Ἄθεοι.

Ἄν εἴμασταν Χριστιανοί…

… Δέν θά φέρναμε νέα εἰδωλολατρεία στόν κόσμο.

… Δέν θά εἶχαν ἐξουσία τά δαιμόνια στόν κόσμο.

… Θά βασίλευε τό Εὐαγγέλιο στή γή.

… Δέν θά ὑπῆρχε κοινωνικό πρόβλημα.

… Τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ θά μυρόβλυζε τόν κόσμο μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή.

… Ἡ ταπείνωση θά ὀμόρφαινε ὅλη τήν Κτίση.

… Ἡ πίστη θά στήριζε.

… Ἡ ἀγάπη θά ζωοποιοῦσε.

… Ἡ ἐλπίδα θά παρηγοροῦσε.

… Ὁ οὐρανός θά κατέβαινε στή γῆ.

… Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ θά γινόταν καθημερινό, πραγματικό γεγονός…

Εἶχε ἤ δέν εἶχε δίκαιο κάποιος κατά κόσμον μεγάλος πού εἶπε: «Οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροί τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἱ Χριστιανοί»!!!

Ἀλλοίμονο. ʺΔι᾽ ἡμᾶς βλασφημεῖται τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἐν τοῖς ἔθνεσιʺ. Ἀντί νά ὑμνεῖται καί νά δοξάζεται… Ἔχομε ʺσχῆμα εὐλαβείας τήν δέ δύναμιν αὐτῆς ἀρνηθήκαμεʺ. Ἔχομε σχῆμα σταυροῦ, ὅπως οἱ Σταυροφόροι ὑποκριτές τῆς Δύσης καί τῆς Ἀνατολῆς, καί τήν δύναμη αὐτοῦ ἐπροδώσαμε.

Χάσαμε τό φῶς καί γίναμε σκοτάδι. Τό ἁλάτι μας ἔγινε ἄχρηστο χῶμα. Καμμιά συνέπεια. Καμμιά ἀνταπόκριση. Μόνο ὑποκρισία, διπλωματία. Ψεύτικος πιθικισμός. Ἐπαναλαμ-βανόμενος Φαρισαϊσμός. Μετριότητα. Μικρότητα. Μηδα-μινότητα.

Ἀνάγκη ἐπείγουσα, κατεπείγουσα. Στή Σοδομική Νέα Ἐποχή. Στή κατακλυσμιαία ἀνθρωπότητα, στήν ὑπάνθρωπη καί ὑποκτηνώδη ἀνθρώπινη φύση: Ἡ ἀνάπλαση. Ἡ μεταμόρφωση. Ἡ ἀνακαίνιση. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ καινούργιου ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι ἀνθρώπου. Ἡ νέα πνοή. Ἡ ἁγία μετάνοια. Ἡ ἀναβάπτιση στή κολυμβήθρα τῶν δακρύων καί τῆς ἐπιστροφῆς. Ἡ φωνή τοῦ ἀσώτου: ʺΠάτερ ἥμαρτον εἰς τόν Οὐρανόν καί εἰς τό Ὄνομά Σου… Οὐκέτι εἰμι ἄξιος κληθῆναι υἱός Σου, Χριστιανός Σουʺ.

Ἀποδυναμώσαμε μέσα μας τήν Ἁγιοπνευματική ἐνέργεια τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. Ἄς ἐπανεργοποήσουμε τήν Βαπτισματική Χάρη. Μέ τήν μετάνοια. Μέ τά δάκρυα. Μέ τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Ξεντυθήκαμε τόν Χριστό. Καί ʺἔνδυμα τοῦ Ὀνόματος Αὐτοῦ οὐκ ἔχομεν…ʺ. Ἄς λαμπρύνει τήν στολή μας ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. Γιά νά ὁμολογήσουμε καί νά ψάλλουμε πάλιν καί πολλάκις: ʺὍσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθημεν, Χριστόν καί τό Ὄνομα Αὐτοῦ ἐνεδύθημεν. Ἀλληλούϊαʺ.