«Μέσα στή θλίψη τῆς ἀπέραντης μετριότητας, πού μᾶς πνίγει ἀπό παντοῦ παρηγοριέμαι ὅτι κάπου σέ κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες ἀγωνίζονται νά ἐξουδετερώσουν τή φθορά» ( Ὀδυσσέας Ἐλύτης). Τέτοιοι πεισματάρηδες μέ ἱερό πεῖσμα εἶναι οἱ συμμαθητές μου τοῦ Ε’ Γυμνασίου Πειραιῶς πού γράφουν αὐτή τήν ἐφημερίδα τους, γράφουν ἱστορία...

Παναγιώτατε ἅγιε δέσποτα, κατασπαζόμενοι εὐσεβάστως τήν πατριαρχικήν δεξιάν Σας καλωσορίζομε τήν Ὑμετέραν Παναγιότητα εἰς τήν μακεδονικήν γῆν, εἰς τό ἱερόν Ἡσυχαστήριον τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ.

Ἡ ἀπασχόληση τῆς γυναικός σέ ἐπαγγελματικές δραστηριότητες ἔφερε πολλά τά κακά. Εἶναι τόσα τά μειονεκτήματα αὐτῆς τῆς ἀπασχολήσεως, ὥστε ἀποτελεῖ μέγα κοινωνικό καί οἰκογενειακό πρόβλημα.

Τό Ἱερόν Κάθισμα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( Κυρ - Ἡσαΐου) τῆς Ἱερᾶς καί Σεβασμίας Μονῆς τῆς Μεγίστης Λαύρας, τόσον ἀπό τάς προφορικάς παραδόσεις, ὅσον καί ἀπό τά γραπτά κείμενα ἀνάγει τήν οἰκοδομική του ὕπαρξη καί ἡλικία ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ ἐν Ἄθῳ καί κτίτορος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, δηλαδή ἀπό τόν δέκατον περίπου αἰῶνα.

Αὐτή ἡ τόσον συνηθισμένη ὕβρις πού τήν χρησιμοποιοῦν πολλοί ἄνθρωποι, καί δή χριστιανοί βαπτισμένοι, σάν νά μασοῦν μαστίχα καθημερινῶς ἤ σάν νά πίνουν τόν πρωϊνόν καί τόν ἀπογευματινόν τους καφέ εἶναι τόσο βαρειά, πού τό βάρος της δέν μπορῶ νά τό ζυγίσω.

Τό ἄγχος τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου ἔγινε πλέον ἡ ἐπιδημία τῆς ἐποχῆς μας. Συχνά ἀκοῦμε, δεξιά καί ἀριστερά, ἐδῶ καί ‘κεῖ, ἀπ’ὅλες τίς πλευρές τούς ὁρισμούς «ἀγχώδης», «ἄγχομαι», «ἀγχοτικός», «ἀγχολυτικά φάρμακα».

Ὁ ἄνθρωπος, τό θεόπλαστον καί θεοειδές ὄν τοῦ Θεοῦ, ἡ θεόμορφος εἰκών τῆς Τρισηλίου Θεότητος, ἐπλάσθη μέ σκοπόν νά «θρῷσκει ἄνω», ἐνούμενος μέ τό Πρῶτον Αἴτιον τῆς Δημιουργίας διά τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τῆς Θείας Χάριτος καί διά μέσου τῆς φυσικῆς ἀναφορᾶς τῶν κτιστῶν ὄντων.

Ὁ φθόνος καί ἡ συκοφαντία εἶναι ὑπέργηρο καί αἰωνόβιο δίδυμο τῆς κακίας. Χρονολογεῖται ἀπό τότε πού ὁ φθονερός τῆς παραδείσιας εὐτυχίας τῶν πρωτοπλάστων διάβολος ἐφθόνησε τόν ἄνθρωπο καί συκοφάντησε τόν Φιλάνθρωπον Πλάστη τοῦ ἀνθρώπου.