Τους ξάφνιασε όλους Εφέτος σε καινούριο σχολείο. Του είχαν δώσει την Β1 με 22 μικρά χαριτωμένα που τον κοίταζαν στα μάτια. Και ο Νίκος ο δάσκαλός τους τη χαιρόταν την τάξη του. Τί κι αν ήταν νέος; Είχε τόση επίδραση στα παιδιά, που το ‘λεγαν οι γονείς από τον πρώτο κιόλας μήνα: -Τούτος ο δάσκαλος δεν μοιάζει με τους άλλους. Τα παιδιά μας τα βλέπει σαν παιδιά του. Τα κέρδισε με στοργή μοναδική. Τα ‘κανε ν’ αγαπήσουν τα γράμματα, γιατί τους μεταγγίζει τη γνώση με τέχνη απίστευτη. Τέτοια ώστε, επιστρέφοντας από το σχολείο στο σπίτι, να μην έχουν κενά και να μη χρειάζονται οι ίδιοι κόπο πολύ για να τα διαβάζουν. Μάθαινε στα παιδιά ο δάσκαλός τους ο καλός όχι μόνο γράμματα αλλά και τρόπους ευγένειας και καλοσύνης αναμεταξύ τους. Ας ήταν μικρά. Μπορούσε και τα ‘φτιαχνε μεγάλα τα παιδιά του σε αρετή και πειθαρχία. Το ‘βλεπαν οι γονείς τους. Το ‘βλεπαν αυτό και οι άλλοι δάσκαλοι και χαίρονταν τον νιοφερμένο συνάδελφό τους. Θαύμαζαν πως μπορούσε να τιθασεύσει μια τάξη, που πάντα έχει μεγάλες απαιτήσεις στην προσαρμογή. Όμως γι’ αυτό έδινε τις μάχες του ο δάσκαλός μας. Κοπίαζε πολύ. Αλλά και πίστευε πολύ. Το έργο του το ιερό το στήριζε στον Θεό. Από εκεί αντλούσε δύναμη ξεχωριστή και Χάρι και ειρήνη…

Σύ μέ ἔφερες στήν ὕπαρξη ἀπό τό μηδέν. Σύ μέ ἐτίμησες διότι μέ δημιούργησες ἄνθρωπο, δηλαδή εἰκόνα Σου. «Εἰκών εἰμί τῆς ἀρρήτου Σου δόξης...». Σύ ἐγεννήθης γιά μένα ἄνθρωπος τέλειος καί Θεός τέλειος μέσα στό ἅγιο σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ. Σύ μέ ἐτίμησες διότι ἐθυσιάσθηκες γιά μένα πάνω στόν Σταυρό. Σύ μέ ἐτίμησες διότι ἀναστήθηκες μέ δόξα γιά νά συναναστηθῶ κι ἐγώ ὁ ἁμαρτωλός μαζί Σου. Σύ συνέτριψες τήν δύναμη τοῦ διαβόλου καί κατήργησες τόν θάνατο.

«Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι». Ὅλα χωρίς τήν ἀγάπη εἶναι μάταια Χριστέ μου. Καί οἱ προσευχές καί οἱ νηστεῖες καί τά κυρήγματά μου καί οἱ ἀγρυπνίες καί ἡ ἰδιότης μου πού πολλές φορές παραμερίζει τήν ἀγάπη καί θρονιάζει τήν κενοδοξία καί πολλά ἄλλα κακά.

Τώρα πού εἶναι ἐπίκαιρο τό θέμα τοῦ ἐξοβελισμοῦ ἤ τῆς ἐξαφανίσεως τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ἀπό τήν Ἑλληνορθόδοξη Παιδεία μας (πρωτοβάθμια καί δευτεροβάθμια), τώρα πού ἡ ἐπίθεσις τῶν ἀθέων καί τῶν γραικύλων ἐκσυγχρονιστῶν μανιωδῶς ἐξαπολύεται κατά τῆς Ἐκκλησίας, κατά τοῦ Ὀρθοδόξου Λαοῦ μας νά μετατραπῆ τό μάθημα σέ θρησκειολογικό καί ὄχι ὁμολογιακό, ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕ σάν Ἐκκλησία,

Ζοῦμε σ’ἕνα φαινόμενο πανευρωπαϊκό, ἀλλά καί πανελλήνιο: ἡ ἀποχριστιανοποίηση τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἑλλάδος πραγματοποιεῖται ὁλοταχῶς, μέ ραγδαίους ρυθμούς, σέ ὅλους τούς τομεῖς. Σέ προσωπικό ἐπίπεδο, στήν οἰκογένεια, στήν κοινωνία, στό ἔθνος.

Ἡ ἡρωΐδα δασκάλα ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ ὑπῆρξε ἀπό μικρό παιδάκι πνευματικό μου τέκνο. Ἔχω γι’ αὐτό μεγάλη τήν τιμή, τήν συγκίνηση, τήν χαρά. Ἄλλωστε σάν Χαρά πού ὀνομάζεται μέ τή ζωή της, μέ τόν λόγο της, μέ τό ἔργο της, μέ τό παράδειγμά της μεταδίδει χαρά καί ἐνθουσιασμό σ’ ὅλους τούς Ἕλληνες.

Α’. ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΔΕΙΠΝΟ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ. α) Πρῶτες λειτουργικές εὐχές. β) Πρῶτες λειτουργίες: Ἡ Λειτουργία τοῦ ἀδελφόθεου Ἰακώβου. Ἡ Λειτουργία τοῦ ἀποστόλου Μάρκου. Ἡ Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Ἡ Λειτουργία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου. Ἡ Λειτουργία τοῦ ἁγίου Κλήμεντος. Ἐγράφησαν τόν 4ον μ.Χ. αἰῶνα. Σήμερα χρησιμοποιοῦνται οἱ τρεῖς: Ἡ Λειτουργία τοῦ ἁγίου Ἰακώβου. Ἡ Λειτουργία τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου. Ἡ Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Β’. ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ. α) Συγκεφαλαίωση ὅλης τῆς Θείας Οἰκονομίας = τοῦ Σχεδίου τοῦ Θεοῦ. «Τοῦ Κυρίου Πάσχα προέρχεται καί καιροί συνάγονται καί μετακόσμια ἁρμόζεται καί διδάσκων ἁγίους ὁ Λόγος εὐφραίνεται δι’ οὗ Πατήρ δοξάζεται· ᾧ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.» (Ἐπιστολή πρός Διόγνητον Β’τ). β) Θεοφάνεια Τριαδική. Ὁ ἱερουργός διά τῆς Θείας Λειτουργίας «τήν ἁγίαν ἡμῖν ἀνακαλύπτει Τριάδα» (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος). γ) Σύνοδος οὐρανοῦ καί γῆς. Ὅλοι μαζί (ἔμψυχος καί ἄψυχος φύσις) συμ-πορευόμαστε πρός τόν Θεόν. Γ’. ΚΑΡΠΟΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ. α) Ἡ Ἐνσωμάτωση τοῦ πιστοῦ στόν Χριστόν. Ὁ πιστός διά τῆς Θείας Κοινωνίας γίνεται ἕνα σῶμα μέ τόν Χριστόν, ἕνα κράμα, ἕνα μῖγμα, ἕνα φύραμα. «...ἀλλά καί αὐτῷ τῷ πράγματι σῶμα ἡμᾶς αὐτοῦ κατασκευάζει» (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος). «Μέλη Χριστοῦ γινόμεθα, μέλη Χριστός ἡμῶν δέ, καί χείρ Χριστός καί ποῦς (=πόδι) Χριστός ἐμοῦ τοῦ παναθλίου, καί χείρ Χριστοῦ καί ποῦς (=πόδι)…

Ὁ μεταστάς ἐκ τῶν προσκαίρων πρός τά αἰώνια καί μένοντα ἀδελφός ἡμῶν Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης Δανιήλ Γούβαλης μᾶς ἄφησε μνήμην καλήν καί ἀγαθήν. Ὁπου διῆλθεν. Ὁπου διηκόνησεν. Ὁπου θεαρέστως ἠγωνίσθη. Στόν κλῆρον καί στόν λαόν τοῦ Θεοῦ. Στόν ἰσάγγελον μοναχισμόν καί στήν διαποίμανση τῆς ἐνορίας.

Ἡ θεία λατρεία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας εἶναι θεῖο, οὐράνιο δῶρο, ἀπροσμέτρητη, ἄπειρη, ἐμφανής μέν εὐεργεσία τοῦ ἀνθρώπου, ἀφανής δέ, μυστική κατά τήν ἄκτιστον ἐνέργειαν τῆς Χάριτος, ἡ ὁποία ἐνεργεῖται ἐν αὐτῇ καί δι’ αὐτῆς.

Οἱ ἅγιοι πρωτόθρονοι καί πρωτοκορυφαῖοι Ἀπόστολοι Πέτρος καί Παῦλος, οἱ πολιοῦχοι τῆς εὐλογημένης αὐτῆς πόλεως, τούς ὁποίους ἑορτάζει μέ λειτουργική καί μέ λιτανευτική εὐφροσύνη ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία καί μέ κατανυκτική χαρά ὁ λαός μας, ὑπῆρξαν πρότυπα τῆς σωτηριώδους καί ἀναγεννητικῆς μετανοίας, πρότυπα τῆς περιεκτικῆς ἀρετῆς τῆς προσευχῆς, πρότυπα τῆς χριστομιμήτου ἀγάπης, πρότυπα ἀποστολικοῦ ζήλου, πρότυπα ἁγιότητος.