ΟΙ ΤΡΙΑΚΟΣΙΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ
Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου (γράφηκε για το έτος 1992) Άδεια τα έδρανα από Χριστό, Ελλάδα, Ορθοδοξία.... Ακούγοντας την αγωνιώδη φωνή και βλέποντας νοερώς ζωγραφισμένη την αδημονία στα πρόσωπα των αγορευτών στη Βουλή των Ελλήνων, θυμήθηκα, ύστερα από πενηνταπέντε χρόνια, τους στίχους των "Μοιραίων" του Βάρναλη. Ποιους ακριβώς στίχους δεν γράφω, γιατί όλοι σχεδόν απέδιδαν την ατμόσφαιρα, σε κάποιο μέτρο, του διανυκτερεύοντος Κοινοβουλίου: Και την περιγραφή των αδιεξόδων και την αναζήτηση των γενεσιουργών αιτίων και την υποβόσκουσαν ελπίδα για κάποιο "θάμα", οικονομικό βεβαίως, αλλά κυρίως την ψυχολογική κατάσταση των εθνοπατέρων και των εθνομητέρων: "δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι, αντάμα..." Αλλά όσοι δεν έχουν χάσει την αυτοσυνειδησία της ελληνικής των ταυτότητος, ευρισκόμενοι σε μια παράλληλη ιστορική στιγμή με εκείνη που ο Τρικούπης, από του βήματος της τότε Βουλής είπε το : "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν", διερωτήθηκαν αν, όντως τα αδιέξοδα, που ανάγκασαν τις εξοντωτικώς αλληλοσπαρασσόμενες, ανομοιογενείς παρατάξεις, να ενωθούν σε μια κοινή αντιμετώπιση των, είναι μόνο οικονομικά. Γιατί η προσοχή όλων των βουληφόρων ανδρών τε και γυναικών, είχε επικεντρωθεί στο οικονομικό πρόβλημα, ως εάν οι Έλληνες αποτελούν οικονομικές μονάδες, ένα τερατώδες είδος αυτονομημένων οικονομικών μηχανισμών. Και ότι μεν οι οικονομικοί παράγοντες επηρεάζουν σε ποικίλο βαθμό τους ανθρώπους και η ζωή τους επίσης επιδρά στην εθνική οικονομία, είναι κάτι που δεν επιδέχεται αντιρρήσεις. Αλλά να ταυτίζεται η εθνική…