ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ 07/07/2024 ΜΕΡΟΣ Δ – ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΙΛΩΝ ΜΟΝΗΣ ΕΠΙ ΤΗ ΕΝΘΡΟΝΙΣΕΙ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ
Όπως στο πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ενώθηκαν οι δύο φύσεις, θεία και ανθρώπινη, ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως και αχωρίστως (Όρος της Δ Οικουμενικής Συνόδου) έτσι και τα πάντα μέσα στην Εκκλησία συντελούνται παρομοίως αδιάκοπα σε δύο επίπεδα: το θείο και το ανθρώπινο. Και πως θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά, όταν η Εκκλησία, ως σώμα του Αναστηθέντος Χριστού, κινείται μέσα στον ανθρώπινο ιστορικό χρόνο και ταυτόχρονα λειτουργεί και κινείται και έξω από αυτόν. Και, κάθε φορά που, μέσα στην Εκκλησία η εν τω κόσμω ανθρώπινη σχετικότητα και αδυναμία ξεπροβάλλει, ταυτόχρονα ξεπροβάλλει και η υπερκόσμια Θεία χάρις για να παρηγορήσει, να μεταποιήσει και να μεταμορφώσει το ασθενές της ανθρωπίνης φύσεως. Για αυτό, όταν στην Εκκλησία ο ανθρώπινος χρόνος δείχνει πως κάπου τελειώνει, τούτο πάντοτε βιώνεται με τρόπο ειρηνικό, παρακλητικό, ησυχαστικό. Πράγματι, η κτιστότητα όλων των ανθρωπίνων πραγμάτων μαρτυρείται από την αρχή, το μέσο και το τέλος τους. Αλλά τα μέλη της Εκκλησίας "αφορώντες προς τον τελειωτήν της πίστεως Κύριον Ιησούν" ζουν με την χάρη του Αγίου Πνεύματος ήδη από αυτή την ζωή, την υπέρβαση του περιοριστικού σχήματος αρχή - μέσο - τέλος. Στο πρόσωπο του Λυτρωτού τα πάντα έγιναν "νέα κτίσις", τα πάντα έλαβαν νέο νόημα, τα πάντα γινήκανε αιώνια, τα πάντα βιώνονται αλλιώς, εν Χριστώ. Και στο αγαπημένο μας μοναστήρι, του…