ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ

(ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ)

α) Γενικά

Ἀπ’ὅλα τά μυστήρια το σπουδαιότερο και ὠφελιμότερο εἶναι τό θειότατο μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας. Ἀποκαλεῖται: «μυστήριο τῶν μυστηρίων» καί ἀποτελεῖ τό κέντρο τῆς μυστηριακῆς καί ἐκκλησσιαστικῆς ζωῆς τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν.

Τό αἰώνιο καί ὑπερφυές αὐτό μυστήριο τό ἵδρυσε καί συνέστησε ὁ ἴδιος ὀ Κύριος κατά τό Μυστικό Δεῖπνο καί τό παρέδωσε στούς μαθητές Του: «Ἐσθιόντων δέ αὐτῶν λαβών ὁ Ἰησοῦς τόν ἄρτον καί εὐχαριστήσας ἔκλασε καί ἐδίδου τοῖς μαθητές καί εἶπε· λάβετε φάγετε τοῦτο ἐστι τό σῶμα μου · καί λαβών τό ποτήριον καί εὐχαριστήσας ἔδωκεν αὐτοῖς λἐγων· πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτο γάρ ἐστι τό αἷμα μου τό τῆς καινῆς διαθήκης τό περί πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» (ΜΘ. 26, 26-28). Τό ἐπικύρωσε καί ἐπισφράγισε ὁ Κύριος μέ τήν ἐκούσια σταυρική Του θυσία στόν Γολγοθά: (Μρ. 14, 22-24· Ἰω. 6, 53-56). Τό παρέλαβαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ὡς βίωμα καί πράξη ἀπό τά πρῶτα χριστιανικά χρόνια, τό τελοῦσαν καί μετέδιδαν στούς πιστούς, «Σῶμα καί Αῖμα» Χριστοῦ: (1.Κο. 10, 11-11, 23-25, κ.ἄ). Κατόπιν τό παρέδωσαν στίς τοπικές Ἐκκλησίες, πού ἵδρυσαν μέ τό κήρυγμα τούς, ὡς ἐντολή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι τό μυστήριο τῆς Θειάς Εὐχαριστίας ἀποτελοῦσε τό κέντρο τῆς λειτουργικῆς, λατρευτικῆς και ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς τῶν πρώτων Χριστιανῶν. Οἱ διάδοχοι αὐτῶν, οἱ Ἐπίσκοποι, οἱ πρεσβύτεροι καί οἱ θεοφόροι ἅγιοι πατέρες, συνέχιζαν νά τό τελοῦν, ὅπως τό παρέλαβαν. Συνεχίζει νά τό τελεῖ ἀναλλοίωτο μέχρι σήμερα, σύμφωνα, μέ τήν ἀπό αἰώνων ἱερή παράδοση της ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

β) Προτύπωση τοῦ μυστηρίου στήν Παλαιά Διαθήκη

Τό σημαντικό αὐτό μυστήριο καί ἠ σωστική ἐνέργεια του προτυπώθηκε μέ πολλούς τρόπους στήν Παλαιά Διαθήκη:

1.Τό ὅραμα πού εἶδε ὁ Προφήτης Ἡσαΐας: Εἶδε τόν Κύριο τῆς δόξας νά κάθεται «ἐπί θρόνου ὑψηλοῦ καί ἐπηρμένου» (Ἡσ. 6, 1), ἐνῶ τά ἑξαπτέρυγα Σεραφείμ περικίκλωναν Αὐτόν· καί ὁ Κύριος ἔστειλε ἕναν ἄγγελο, ὁ ὁποῖος μέ τή λαβίδα ἔλαβε ἄνθρακα ἀπό τίς ἁμαρτίες του (Ἡσ. 6, 6-7). Στό ὅραμα αὐτό ὁ μέν ἄνθρακας συμβόλιζε τό μέλλοντα Μεσσία Ἰησοῦ Χριστό καί τήν καθαρτική ἐνέργεια τοῦ Θεανθρώπινου Σώματός Του, ἡ δέ λαβίδα τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, στή μήτρα τῆς ὁποίας σαρκώθηκε ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατέρα, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός.

2.Οἱ θυσίες τῶν ζώων καί τό ράντισμα μέ αἷμα: α) Οἱ θυσίες τῶν ζώων πού πρόσφεραν οἱ Ἰουδαῖοι γιά τήν ἐξιλέωση άπό τίς ἁμαρτίες τους. β) Τό ράντισμα στά κατώφλια τῶν σπιτιῶν στήν Αἴγυπτο πού γίνονταν μέ τό αἷμα τῶν σφαγιασθέντων ἀμνῶν, γιά νά γλυτώσουν οἱ Ἰουδαῖοι ἀπό τόν ἐξολοθρευτή (Ἔξοδ. 12, 23). Αὐτά τά δύο συμβάντα προτύπωναν τήν τέλεια ἄφεση ἁμαρτιῶν καί λύτρωση τοῦ ἀνθρώπινου γένους άπὀ τόν θάνατο, πού θά ἐπιτυγχάνονταν μέ τό τίμιο Αἷμα πού θά πρόσφερε ὁ ἐρχόμενος Μεσσίας μέ τήν ἱλαστήρια θυσία Του. Ὁ Μεσσίας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Υἱός καί ἀμνός τοῦ Θεοῦ, θυσιάσε τόν ἑαυτό Του γιά τίς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου: «ἴδε ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰω. 1, 29).

3.Τό μάννα στήν ἔρημο: Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐξήγησε στούς μαθητές Του, ὅτι τό μάννα πού ἔστελνε ὁ θεός ἀπό τόν οὐρανό στούς Ἰσραηλῖτες στήν ἔρημο, γιά νά μή πεθάνουν ἀπό τήν πεῖνα, προτύπωνε τόν ἴδιο τόν ἑαυτό Του, τό Σῶμα Του (Ἰω. 6.31, 49, 64, 58) καί ἔλεγε ὅτι, αὐτός πού θά τρώγει ἀπό τό οὐράνιο μάννα, τό Σῶμα Του, μέ τή Θεία Κοινωνία, δέν θά πεθάνει ποτέ.

γ) Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ

Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ἐπανάληψη τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου καί κυρίως τῆς σταυρικῆς Του θυσίας. Ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ, ὁ ἀναστημένος Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, κάθε φορά πού τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία στούς ἱερούς ναούς, ξαναθυσιάζει τον Ἑαυτό Του ἀναίμακτως, μυστικῶς και ἀοράτως και προσφέρει τό πανάχραντο Σῶμα Του καί Αἷμα Του, στήν Ἐκκλησία Του, στά μέλη Του. Τά εὑρισκόμενα στό Ἅγιο Ποτήριο, ὑπό τό εἶδος καί τή γεύση τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου, εἶναι πράγματι ἀληθῶς, αὐτό τοῦτο τό πανάχραντο Σῶμα καί πανάγιο Αἷμα τοῦ Σωτῆρα Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού χύθηκε πάνω στό σταυρό, σύμφωνα μέ τούς λόγους Του: «οὗτος ἐστιν ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων, ἳνα τίς ἐξ αὐτοῦ φάγῃ καί μή ἀποθάνῃ. ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς· ἐάν τίς φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τόν αἰῶνα. καί ὁ ἄρτος δέ ὅν ἐγώ δώσω, ἡ σάρξ μού ἐστιν, ἥν έγώ δώσω ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζῶης. Ἐμάχοντο οὖν πρός ἀλλήλους οἱ Ἰουδαῖοι λέγοντες· πῶς δύναται οὗτος ἡμῖν δοῦναι τήν σάρκα φαγεῖν; εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί πίητε αὐτοῦ τό αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωήν ἐν ἑαυτοῖς. ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιων, καί ἐγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρα. ἡ γάρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις καί τό αἷμα μου ἀληθὦς ἐστι πόσις. ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ. καθώς ἀπέστειλέ με ὁ ζὦν πατήρ κἀγώ ζῶ διά τόν πατέρα καί ὁ τρώγων με κἀκεῖνος ζήσεται δι’ἐμέ. οὗτος ἐστιν ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, οὐ καθώς ἔφαγον οἱ πατέρες ὑμῶν τό μάννα καί ἀπέθανον· ὁ τρώγων τοῦτον τόν ἄρτον ζήσεται εἰς τόν αἰῶνα. …» (Ἰω. 6, 50-58).

Ὁ καθαγιασμός τῶν τίμιων δώρων γίνεται τή στιγμή κατά τήν ὁποία ὁ λειτουργός-ἱερέας ἐπικαλεῖται τό Πανάγιο Πνεῦμα νά κατέλθει ἐπί τά προκείμενα δῶρα, νά τά «ἁγιάσει, νά τά μεταβάλλει καί μεταποιήσει, τόν μέν ἄρτο σέ Σῶμα Χριστοῦ, τόν δέ οἶνο σέ Αἷμα Χριστοῦ. Πράγματι τά τίμια δῶρα μέ τή ζωοποιό ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «μεταποιοῦνται», «μεταβάλλονται», «μετουσιώνονται», «μεταρρυθμίζονται», ἀοράτως, ἀναίμακτως καί μυστικῶς σέ «Τίμιο Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ».

Ὁ ἅγιος Δοσίθεος Ἱεροσολύμων γράφει: «Στή Θεία Εὐχαριστία πιστεύουμε παρόντα τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, ὄχι τυπικῶς, ὄχι εἰκονικῶς, ἀλλά ἀληθῶς καί πραγματικῶς, ὥστε μετά τόν καθαγιασμό τά προσφερόμενα τίμια δῶρα μεταρρυθμίζονται, ὁ μέν ἄρτος σέ ἀληθές Σῶμα τοῦ Κυρίου, ὁ δέ οἶνος σέ ἀληθές Αἷμα τοῦ Κυρίου». Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει: «Μή νομίσεις ὅτι αὐτό τό ὁποῖο ἔχεις μπροστά σου εἶναι συνηθισμένος ἄρτος καί οἶνος διότι εἶναι Σῶμα καί Αἷμα Κυρίου σύμφωνα μέ τούς λόγους Αὐτοῦ. Μή κρίνεις τό πρᾶγμα ἀπό τή γεύση του, ἀλλά ἀπό τήν πίστη νά βεβαιώνεσαι χωρίς κανένα ἐνδοιασμό ὅτι ὅντως εἶναι Σῶμα και Αἷμα Χριστοῦ».

Μέ τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας παρίσταται ὁ ἴδιος καί ὅλος ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ σταυρωμένος καί ἀναστημένος, καί ὄχι ἕνα μέρος Αὐτοῦ· «ὁ μεληζόμενος καί μή διαιρούμενος, ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καί μηδέποτε δαπανώμενος». Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἀγάπησε τή σταυρική του θυσία γιατί μ’αὐτήν νίκησε τόν διάβολο, τήν ἁμαρτία, κατήργησε τό θάνατο καί ἔσωσε τό ἀνθρώπινο γένος. Ἐπιθυμεῖ αὐτή ἡ ἴδια σωτήρια θυσία, νά ἐπαναλαμβάνεται μυστικά καί διαρκῶς στήν Ἐκκλησία Του, μέχρι τή συντέλεια τῶν αἰώνων, γιά νά προσφέρει τόν Ἑαυτό Του, ὥστε οἱ πιστοί νά ἑνώνονται μαζί Του, νά γίνονται κοινωνοί Θείας φύσης, νά ἁγιάζονται, νά θεώνονται, νά σώζονται. Ὤ! πόση σοφία καί ἀγάπη !!!

Μέ τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας οἱ ψυχές τῶν ἀνθρώπων μετατρέπονται σέ ὑπερῶο, σε Ἅγια Δισκοπότηρα, σέ πνευματική μήτρα, σέ κατοικία, θρόνο Χριστοῦ καί Παράδεισο πνευματικό. Ἡ προσευχή τοῦ Κυρίου: «ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου» καί ὁ λόγος Του «ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἐντός ἡμῶν ἐστίν» γίνεται πραγματικότητα μέ τή Θεία Κοινωνία.

δ) Οἱ ὠφέλειες

Οἱ ὠφέλειες τῶν πιστῶν ἀπό τή συμμετοχή τους στή Θεία Εὐχαριστία εἶναι πάμπολες καί ἀσύλληπτες. Κατανοοῦνται καί βιώνονται προσωπικά μόνο μέ τήν πίστη καί τό φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ Ἐκκλησία τίς προσδιορίζει: «εἰς θεραπείαν ψυχῆς καί σώματος, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον».

1. Συντελεῖ στή Θεραπεία: Ἡ Θεία Εὐχαριστία εἶναι τό ἀποτελεσματικότερο φάρμακο κατά τοῦ πνευματικοῦ καρκίνου καί θανάτου. Μέ τή Θεία Κοινωνία τά πάθη, ψυχικά καί σωματικά νεκρώνονται, ὁ νοῦς φωτίζεται καί διορθώνεται, ἡ θέληση ἰσχυροποιεῖται, ἡ ἀγάπη ἐνδυναμώνεται, τό αὐτεξούσιο ἀνορθώνεται καί ὁ πιστός ἐπαναφέρεται στήν πνευματική καί σωματική ὑγεία.

2. Χορηγεῖ ἄφεση ἁμαρτιῶν: Ὅσοι λαμβάνουν τή Θεία Κοινωνία, γίνονται Σύσσωμοι, Σύναιμοι, Χριστόφοροι, Θεόφοροι, κοινωνοί Θείας φύσης καί καθαρίζονται άπό τίς ἁμαρτίες τους (Μτ. 26, 28). Ἐφόσον μέ τή σταυρική Του θυσία ὁ Χριστός ἐξάλειψε τίς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ ἀνθρώπινου γένους, ἕπεται ὅτι τό ἴδιο συμβαίνει γιά τόν κάθε πιστό, ὁ ὁποῖος λαμβάνει τό σταυρωμένο καί ἀναστημένο Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Κυρίου μέ τή Θεία Κοινωνία. Μέ τό φάρμακο τῆς ἀθανασίας ὁ Ἰησοῦς Χριστός τήν μέν ψυχή τήν καθαρίζει ἀπό τά πάθη καί τήν ἁμαρτία, τήν τρέφει δέ, τή λαμπρύνει, τήν ἰσχυριποιεῖ πνευματικά καί τήν κατευθύνει πρός τό ἀγαθό, τό δέ σῶμα τό πνευματοποιεῖ καί τό ἀφθαρτίζει.

3. Ἐξασφαλίζει τήν αἰώνια ζωή: Ἡ ἕνωση καί ἡ κοινωνία μέ τό Χριστό, μέ τή Θεία Κοινωνία, φέρνει ὡς συνέπεια τήν προσωπική οἰκείωση τῶν σωτήριων καρπῶν πού ἀπέρρευσαν ἀπό τήν σταυρική θυσία τοῦ Κυρῖου, δηλαδή τή συμφιλίωση μέ τό Θεό, τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, τήν υἱοθεσία καί τήν κληρονομιά τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ἀφοῦ ὁ θάνατος ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας καί ἐξαλείφθηκε μέ τή σταυρική θυσία τοῦ Κυρίου, ἕπεται ὅτι, εἰσάγονται στήν ἀθανασία καί στήν αἰώνια ζωή, ὅσοι κοινωνοῦν καί ἑνώνονται μέ τόν ἀθάνατο καί αἰώνιο Θεό, τόν Ἰησοῦ Χριστό.

4. Ἀνορθώνει τίς δυνάμεις τῆς ψυχῆς καί θεώνει τόν ἄνθρωπο:» Ἡ Θεία Κοινωνία ἐνισχύει και ἀνορθώνει τίς δυνάμεις τῆς ψυχῆς, ἐνισχύει τή θέληση, ἐνδυναμώνει τό αὐτεξούσιο, φωτίζει τό νοῦ και τόν ἐσωτερικό ἄνθρωπο, περιφρουρεῖ τήν ψυχῆ καί ὠφελεῖ ποικιλοτρόπα ὃλους τούς πιστούς, κατά την προσωπική ἀνάγκη τοῦ καθενὀς, ὃπως ἐπισημαίνει ὁ ἃγιος Νικόλαος Καβάσιλας: «Τοῦτο το μυστήριο εἶναι φῶς γιά τούς ἢδη κεκαθαρμένους. Γιατί, τί ἂλλο θα μποροῦσε να τούς καθαρίσει παρά το Αἷμς τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἀπό κάθε ἁμαρτία ὃπως λέγει ὁ εὐ. Ἰωάννης «και το αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπό πάσης ἁμαρτίας» (1 Ἰω. 1,7). Εἶναι προπονητής και ἐνισχυτής για τούς ἀγωνιζόμενους κατά τοῦ πονηροῦ καί τῶν παθῶν. Γιατί, ποίος δέ γνωρίζει ὃτι τή νίκη κατά τοῦ πονηροῦ μόνο ὁ Χριστός τήν κέρδισε, τοῦ ὁποίου μόνο το Σῶμα στήθηκε τρόπαιο κατά τῆς ἁμαρτίας» (Νικ. Καβασίλα, ἠ ἐν Χριστῷ ζωή). Μέ τή συχνή Θεία Κοινωνία ὁ πιστός συνεχῶς προάγεται καί σταθεροποιεῖται στην ἀρετή.

δ) Προϋποθέσεις συμμετοχῆς στό μυστήριο.

Το μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας εἶναι φρικτό και φιλάνθρωπο. Φρικτό, γιατί ἐπαναλαμβάνεται μυστικά καί ἀναίμακτα ἡ φοβερή θυσία τοῦ Χριστοῦ στον Γολγοθᾶ. Φιλάνθρωπο, ἐπειδή ὁ Χριστός συγκαταβαίνει να προσφέρει τόν Ἑαυτό Του στούς ἀνθρώπους γιά νά σώζονται. Γιά τό φρικτό τοῦ μυστηρίου ὁ λειτουργός προσκαλεῖ: «πρόσχωμεν, τά ἃγια τοῖς ἁγίοις». Ποίος πιστός θά τολμήσει νά θεωρήσει τόν ἑαυτό τοῦ ἃγιο καί ἂξιο νά προσέλθει; κανένας, γιατί ὃλοι εἲμαστε ἀνάξιοι, ἁμαρτωλοί. Γι΄αὐτό ὁ λαός ἀπαντᾶ: «εἷς Ἃγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός». Γιά τό φιλάνθρωπο τοῦ μυστηρίου οἱ πιστοί τολμοῦν καί προσέρχονται, γιατί ἒτσι θέλησε και ὃρισε ὁ ἐλεήμων Ἰησοῦς Χριστός.

Ὁ ἃγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει: «Οὐδείς εἶναι ἂξιος και ἱκανός νά προσέλθει στό ἃγιο μυστήριο, ἀλλά προσερχόμαστε, γιατί παίρνουμε θάρρος ἀπό τή θεία οἰκονομία καί τήν ἂφατη ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ». Γιά τό φρικτό τοῦ μυστηρίου, οἱ πιστοί πρέπει νά προσέρχονται μέ πίστη καί κατάλληλα προετοιμασμένοι, δηλαδή χωρίς ἡ συνείδησή τους νά τούς κατακρίνει, ὣστε νά ὠφελοῦνται πνευματικά καί νά μήν βλάπτονται. Ὁ Ἀπ. Παῦλος τονίζει ὃτι πολλοί πιστοί ἀρρωσταίνουν βαριά, γιατί κοινωνοῦν ἀπροετοίμαστοι, χωρίς νά διακρίνουν τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ (1. Κο. 11, 26-30).

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία συνοψίζει στά ἑξῆς σημεῖα τήν προετοιμασία τῶν πιστῶν γιά τή συμμετοχή τους στό μυστήριο, ὃπως προσκαλεῖ ὁ ἰερέας λειτουργός: «Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε». Δηλαδή:

· Μέ συστολή, σεβασμό καί φόβο Θεοῦ, ὃτι ὁ χοϊκός ἂνθρωπος λαμβάνει τό Θεάνθρωπο Χριστό καί ἑνώνεται μαζί Του.

· Μέ ἀκράδαντη και ἀταλάντευτη πίστη χωρίς ἀμφιβολίες ὃυτι αὐτό εἶναι το τίμιο Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ.

· Μέ αἱσθήματα ταπεινοφροσύνης, ἀναξιότητας καί ἁμαρτωλότητας, ὃτι εἲμαστε ἀνάξιοι, ἀχρεῖοι δοῦλοι, χοϊκοί καί ἁμαρτωλοί να δεχθοῦμε μέσα μας τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό.

· Μέ αἰσθήματα μετάνοιας ζητοῦντες ἀπό τόν Χριστό ἐπιείκεια, συγχώρηση καί ἂφεση τῶν ἁμαρτιῶν. Μέ ἀποφάσεις ὃτι θά ἀγωνιστοῦμε νά προσαρμόσουμε τη ζωή μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

· Μέ ἀγάπη πρός τόν Θεό καί πρός τόν πλησίον. Μῖσος, ἒχθρες, μνησικακίες δέν πρέπει νά βαραίνουν τήν ψυχή μας. Ἂν τυχόν ὑπάρχουν, δέν πρέπει νά κοινωνοῦμε. Πρέπει πρῶτα νά συμφιλιωνόμαστε μέ τούς ἐχθρούς μας, νά τούς συγχωροῦμε καί μετά νά προσερχόμαστε νά κοινωνοῦμε. Πάντοτε μετά ἀπό εἰλικρινῆ ἐξομολόγηση καί μέ τήν εὐλογία καί ἂδεια τοῦ πνευματικοῦ.

Ὡς πρός τό θέμα τῆς συχνῆς Θείας Κοινωνίας ὃλοι οἱ ἃγιοι Πατέρες τονίζουν ὃτι οἱ πιστοί συχνά πρέπει νά προσέρχονται στό ἃγιο Ποτήριο, ἐφόσον συντρέχουν οἱ πνευμνατικές προϋποθέσεις. Γιά τή συχνή προσέλευση ὁ ἃγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τονίζει: «Πολλοί μεταλαμβάνουν τῆς φοβερᾶς αὐτῆς θυσίας μιά φορά τό ἒτος, ἂλλοι δύο καί ἂλλοι πολλές φορές. Τί θά γίνει λοιπόν; Ποιούς θά δεχτοῦμε στή Θεία Κοινωνία; Οὒτε αὐτούς πού μεταλαμβάνουν μιά φορά τό ἒτος, οὒτε ἐκείνους πού μεταλαμβάνουν πολλές φορές, ἀλλά ἐκείνους πού προσέρχονται μέ καθαρή συνείδηση, μέ καθαρή καρδιά, μέ βίο ἀμόλυντο. Αὐτοί ἂς προσέρχονται πάντοτε. Ὃσοι ὃμως δέν εἶναι τέτοιοι, οὒτε μία φορά λέει ὁ Ἀπ. Παῦλος: «Ὁ γάρ ἐσθίων καί πίνων, κρῖμα ἑαυτῷ νά μήν πλησιάζουν. Γιατί ἐκεῖνος πού τρώγει τό Σῶμα καί πίνει τό Αἷμα τοῦ Κυρίου, χωρίς νά εἶναι ἂξιος, τρώγει καί πίνει κατάκριση καί καταδίκη γιά τόν ἑαυτό του, ὃπως ἐσθίει καί πίνει» (1. Κο. 11, 29). (Λόγος ΜΓ’).

ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ