ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ
Ι.ΜΟΝΗΣ ΜΕ-ΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΣΟΧΟΥ
Βδελυκτό τό πάθος καί τό ἁμάρτημα τοῦ Σοδομισμοῦ ἤ τῆς Ὁμοφυλοφιλίας. Χαρακτηρίζει ἐποχές ἐσχάτης καταπτώσεως καί ἀποστασίας ἀπό τόν Νόμο τοῦ Θεοῦ καί ἀπό τήν θεοειδή πλάση καί φυσιογνωμία τοῦ ἀνθρωπίνου ὄντος. Πάντοτε βέβαια ὑπῆρχε αὐτή ἡ στρέβλωση, αὐτή ἡ ἀνατροπή, αὐτή ἡ ἀνταρσία κατά τοῦ Δημιουργοῦ, αὐτός ὁ ἐκτροχιασμός. Ἀλλά ὑπάρχουν ἐποχές πού ἡ ἔξαρση τοῦ φαινομένου εἶναι πολύ μεγάλη. Μιά τέτοια εἶναι καί ἡ ἐποχή μας.
Ὁ Σοδομισμός ἤ ἡ Ὁμοφυλοφιλία ἀναμφίβολα ἀποτελεῖ ἕνα κόκκινο σῆμα, μιά κατεπείγουσα σήμανση γιά κάτι φοβερό πού θά ἀκολουθήση. «Οἱ μακρύνοντες ἀπό σοῦ ἀπωλοῦνται». «Τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος». Εὑρισκόμεθα λοιπόν ἐν ἀναμονῇ τοῦ παιδαγωγικοῦ χειρισμοῦ τοῦ Θεοῦ ἐμπρός σέ μιά τέτοιας φύσεως παραφυσική φυσιολογία, πού πάει νά δημιουρ-γήση τό χαλασμένο μυαλό τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου καί μάλι-στα νά τήν νομιμοποιεῖ μέ ἀνθρώπινους νόμους καί κανονισμούς (λ.χ. σύμφωνο συμβίωσης).
Ἐδῶ πρόκειται στό βάθος βάθος, (ἐκτός ἀπό τήν παράδοση στά ζωώδη σαρκικά πάθη) γιά «ὕβρη» κατά τοῦ Δημιουργοῦ, γιά μιά ἑωσφορική ἀλαζονεία, γιά μιά ἔπαρση δαιμονική. «Ὕβρις», μέ τήν ἀρχαιοελληνική ἔννοια τοῦ ὅρου κατά τῆς οἰκογενείας, ὕβρις κατά τῆς κοινωνίας, ὕβρις κατά τῆς φύσεως, ὕβρις κατά τῆς ἀνθρώπινης ὑποστάσεως, ὕβρις κατά τοῦ Θεοῦ, Ποιητοῦ καί Πλάστου τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ προφήτης Ἰεζεκιήλ (κεφ. ιστ΄ 49) ἀπειλῶντας καί τήν Ἱερουσαλήμ, ὅτι τά ἴδια θά πάθη καί αὐτή ὅσα ἔπαθαν τά Σόδομα ἄν δέν μετανοήσει, γράφει ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι «ἐμεγαλαύχουν καί ἐποίησαν ἀνομήματα ἐνώπιόν μου». Δηλαδή θεωροῦσαν καύχημα τόν Σοδομισμό, τήν ἁμαρτία αὐτή. Ὅπως καί οἱ σημερινοί. Αὐτοί πού μαγάρισαν καί τήν Θεσσαλονίκη μας, ἀφοῦ βρώμισαν ὅλη σχεδόν τήν Εὐρώπη μέ τό ὄνομα « Gay pride». Ὑπερήφανοι, ἀλαζόνες, ἐγωιστές οἱ Σοδομιστές.
Ὁ Ἅγιος Βασίλειος σχολιάζοντας ἀνάλογο χωρίο τοῦ Ἡσαΐα (κεφ. γ, 9) γράφει μεταξύ ἄλλων: «Τήν ἁμαρτίαν οὐχί λάθρα ἐπαισχυνόμενοι πεποιήκασιν, ἀλλ’ οἱονεί ἐπαγαλλόμενοι τῇ ἐργασίᾳ τῶν πονηρῶν ἀνήγγειλαν πᾶσι καί ἐνεφάνησαν». Δηλαδή τήν ἁμαρτία τήν διέπρατταν ὄχι κρυφά καί μέ ντροπή ἀλλά τή διέδιδαν παντοῦ καί τήν διαφήμιζαν σάν νά ἀγάλ-λονταν μέ τά βρώμικα ἔργα πού ἔκαναν (ὅπως καί σήμερα)».
Μιλάει καί διακηρύττει ὁ Δυτικός κόσμος καί ὁ (δῆθεν) Δυτικός Πολιτισμός γιά τά ἀνθρώπινα δικαιώματα ὅταν κατάντησαν τόν ἄνθρωπο ἀπάνθρωπο ἤ ὑπάνθρωπο (ἀφοῦ βέβαια πρῶτα τόν εἶχαν ἀνυψώσει σέ ὑπεράνθρωπο). Ποια ἀνθρώπινα δικαιώματα ὅταν βοοῦν τά ἑκατομύρια θύματα – ἐκτρώσεις; Ποιά ἀνθρώπινα δικαιώματα ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔπαψε νά εἶναι ἄνθρωπος καί ἔγινε σοδομίτης, «ὑβριστής» ὑπάνθρωπος, φθορέας τῆς ἀνθρώπινης φύσεως καί ἀξίας; Ὁ διαλαλούμενος ἀνθρωπισμός οὐμανισμός τῆς αἱρετικῆς Εὐρώπης κατάντησε ἀπανθρωπισμός καί ὑπανθρωπισμός, δηλαδή δαιμονισμός.
Ἐπίκαιρα, λοιπόν, ὅσο ποτέ ἄλλοτε εἶναι τά γραφόμενα τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Παρίου : «… Ἀποφύγετε ὅσον μπορεῖτε τήν Εὐρώπη… αὐτοί εἶναι ἐκεῖνοι γιά τούς ὁποίους λέει ὁ προφήτης «ὅτι στό στόμα τους δέν βρίσκεται ἡ ἀλήθεια, καί ἡ καρδιά τους βρίθει ματαιότητος».
» Ἐγώ στά ἀλήθεια φρίττω καί διακατέχομαι ἀπό ἀμηχανία, ὅταν ἀπ’ τήν μιά μεριά στοχάζομαι τήν σημερινή κατάσταση τῆς Εὐρώπης, καί ἀπό τήν ἄλλη βλέπω αὐτούς τούς δικούς μας, πού τόσο ἀκρατώς ἀπολαμβάνουν τά δῆθεν καλά της. Καί τρέχουν ἐκεί ἄλλοι χάρις τό ἐμπόριο, ἄλλοι τήν φιλοσοφία. Φρίττω καί ἀπορῶ. Ἐπειδή κάποτε ἐμεῖς οἱ ἀνατολικοί φοβόμασταν γιά ὅσους πήγεναν στήν Εὐρώπη, μή τυχόν καί πάθουν ἕνα ἀπό τά δύο, ἤ νά χάσουν δηλαδή τήν σωφροσύνη τους ἤ νά ξεπέσουν στόν λατινισμό. Σήμερα ὅμως καί τά δύο αὐτά θεωροῦνται μικρά πταίσματα καί σχεδόν τίποτα μπροστά στό τελευταῖο καί πίο ἀκραῖο φαινόμενο κακίας, τήν ἀθεΐα. Οἱ γάλλοι τήν ἔκαναν γνωστή, ἀποβάλλοντας τόν Χριστιανισμόν, ἀπό τόν ὁποῖον δέν εἶχαν καμία ὠφέλεια καί ὅσο ὄνομάζονταν χριστιανοί. Τά ὑπόλοιπα μέλη τῆς Εὐρώπης ἀκόμη αὐταπατόνται νομίζοντας ότι τάχα εἶναι Χριστιανοί, χωρίς νά ἔχουν την στοιχειώδη χριστιανική μόρφωση, παρά μόνο ναούς καί πολλές καί μεγάλες καμπάνες, τίς πυκνές λιτανείες, τά ποικίλα καί διάφορα σχήματα καί τά βδελυκτά καί θεοστυγῆ μοναχικά τάγματα καί τά κατ’ ευφημισμόν μοναστήρια. Κατά τά ἄλλα δέ ὅλα ἀκριβώς γάλλοι. Οἱ ἴδιοι οἱ φιλόσοφοι στούς ὁποίους τρέχουν γιά νά λάβουν τό μέγα φῶς, ἄν τούς πεῖ κανείς ὅτι εἶναι φιλόσοφοι χαίρονται καί κομπάζουν, ἄν ὅμως τούς ποῦν ὅτι εἶναι χριστιανοί ντέπονται καί ἀναγουλιάζουν.
» Λοιπόν αὐτοί πού μέ τόση ἀκράτεια τρέχουν ἐκεί, τάχα δέν μαθαίνουν ἀπό ἄλλους ὅτι ἡ Εὐρώπη εἶναι τό χάος τῆς ἀπωλείας; Οἱ περισσότεροι ὅμως καί ἀκοῦν καί μαθαίνουν, ἀλλά δέν λογαριάζουν σέ τίποτα την βροντερή φωνή τοῦ ἐλέγχου. Μά γιατί; Ἐπειδί πιστεύουν στόν λογισμό τους, ὅτι αὐτοί δέν θά πάθουν τίποτα. Ἀφού ὅμως πάνε καί πάθουν, καυχώντε μάλλον παρά ντρέπονται γιά τήν ἐλεεινή διαστροφή τους. Λένε δέ πώς πῆγαν ἐκεί καί ἀπέβαλαν τίς δεισιδαιμονίες, δεισιδαιμονίες δέ ὀνομάζουν οἱ κακοδαίμονες τίς προβλεπό-μενες νηστείες, τίς προσευχές, τήν εὐλάβεια, ἀποδεικτικά στοιχεῖα καί ὑποχρεώσεις τῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν».
Ἤδη τό βδελυρό πάθος σαρώνει ἀπ’ ἄκρου σ’ ἄκρο τόν πλανήτη. Στήν Εὐρώπη οἱ χῶρες: Ἀγγλία, Γαλλία, Βέλγιο, Ἱσπανία, Πορτογαλία, Ὀλλανδία, Ἰρλανδία, Ἰσλανδία, Νορβηγία, Σουηδία, Φινλανδία, Ἐσθονία, Δανία καί Λουξεμβοῦργο ἔχουν νομοθετήσει τόν γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων. Ἄλλες: Ἑλβετία, Γερμανία, Τσεχία, Οὐγγαρία, Κροατία, Αὐστρία, Σλοβενία ἐσχάτως δέ καί ἡ χώρα μας, τό «σύμφωνο συμβίωσης». Εἶναι καί 15 πού δέν ἔχουν δεχτεῖ οὔτε τό ἕνα οὔτε τό ἄλλο: Ἰταλία, Σερβία, Ρωσία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Οὐκρανία, Σλοβακία, Ἀλβανία, ΠΓΔΜ, Μολδαβία, Λευκορωσία, Πολωνία, Λιθουανία, Λετονία, Ἀρμενία, Γεωργία. (Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου, «Ἡ ἅλωση τῆς οἰκογενειας καί στήν Ἑλλάδα», Ἱστολόγιο «Ἀκτίνες», 12 Ἰουνίου 2015).
Ἡ «ὕβρις τοῦ Σοδομισμοῦ εἶναι μιά καταίσχυντη ἐπίθεση – πρόκληση κατά τοῦ Οὐρανοῦ, κατά τῆς ἴδιας τῆς ἀνθρώπινης ὑποστάσεως. Κατά τοῦ εὐλογημένου μας Ἔθνους, πού δέν εὐτύχησε νά δῆ ἀντάξιους τῆς ἱστορίας μας κυβερνῆτες σάν τόν Ἰ. Καποδίστρια. Αἶσχος στή σύγχρονη ἑλληνική Βουλή! Μήπως ἡ ἀπάντηση τοῦ Οὐρανοῦ θά εἶναι, χωρίς μετάνοια, ὀλέθρια; «Ἁμαρτίαι ἔθνη ἐλλαττονοῦσι»…