Παναγιώτατε ἅγιε δέσποτα,

κατασπαζόμενοι εὐσεβάστως τήν πατριαρχικήν δεξιάν Σας καλωσορίζομε τήν Ὑμετέραν Παναγιότητα εἰς τήν μακεδονικήν γῆν, εἰς τό ἱερόν Ἡσυχαστήριον τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ.

Συγχωρήσατέ μοι, δέν ἁρμόζει νά εἰποῦμε «Σᾶς καλωσορίζομε», καθώς ἡ ῥύμη τοῦ λόγου προέτρεξε, διότι ἡ εὐλογημένη γῆ τῆς Μακεδονίας μας καί τῆς Θράκης μας εἶναι ἰδική Σας, ὄχι μόνον ὑπό τήν ἰδιότητα τοῦ γνησίου Ῥωμιοῦ, ἀλλά καί ὑπό τήν ἰδιότητα τοῦ Παναγιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κων/πόλεως καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Ποτέ δέν ἔπαυσε διά μέσου τῶν αἰώνων νά ὑφίσταται αὐτή ἡ ἐκκλησιαστική πραγματικότης καί δικαιοδοσία καί ἐκκλησιαστική κυριότης τοῦ δοκιμαζομένου καί καρτεροψύχου Οἰκουμενικοῦ μας θρόνου.

Παναγιώτατε,

ὡς ἀχρεῖος δοῦλος τοῦ Θεοῦ ηὐδόκησε ἡ Χάρις καί ἡ Πρόνοια Αὐτοῦ εἰς τόν ὁμιλοῦντα, ἐν τῇ ἐλαχιστότητι καί ἀναξιότητί του, νά γίνῃ κτίτωρ καί πνευματικός πατήρ τοῦ Ἱεροῦ τούτου Ἡσυχαστηρίου, ἐν μέσῳ πολυποικίλων ἐξωτερικῶν καί ἐσωτερικῶν δοκιμασιῶν, διωγμῶν, συκοφαντιῶν καί ἐμποδίων, τό ὁποῖον ἀφιέρωσε εἰς τόν ὑπέρμαχον τῶν θεολόγων καί τῶν μοναστῶν τήν καλλονήν, τόν ἐν ἁγίοις Πατέρα ἡμῶν Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν, ἀρχιεπίσκοπον Θεσσαλονίκης. Ἰδιαιτέρως μᾶς συγκινεῖ τό γεγονός ὅτι ὁ γίγας οὗτος τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ἅγιος τοῦ ἀκτίστου φωτός, τοῦ δόγματος καί τοῦ ἤθους, τυγχάνει γόνος τῆς Βασιλῖδος τῶν πόλεων, τῆς ἀγαπημένης μας Κωνσταντινουπόλεως, ἀπό τήν ὁποίαν προῆλθον ἤ εἰς τήν ὁποίαν ἔδρασαν πλεῖστα ἀναστήματα καί φωστῆρες τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας καί τῆς ἁγίας ἡμῶν ἱστορίας τοῦ ἡγιασμένου Βυζαντίου ἤ τῆς ἡγιασμένης Ῥωμιοσύνης, γόνος τῆς Πόλεως καί νυμφίος πάγκαλλος τῆς νύμφης τοῦ Θερμαϊκοῦ, ὡς ἀρχιεπίσκοπος αὐτῆς.

Αὐτόν τόν φωτολαμπῆ ἅγιον Παλαμᾶν ἐπελέξαμε διά νά ἀφιερώσωμε τό ἱερόν τοῦτο πνευματικόν φυτώριον, τόν ἱερόν τοῦτον προμαχῶνα εἰς περιοχήν μεταξύ Βεῤῥοίας, ὅπου ἠσκήθη σπηλαιοδίαιτος ἐν νηστείᾳ, ἀγρυπνίᾳ καί προσευχῇ ἀδιαλείπτῳ, καί Θεσσαλονίκης, ὅπου ἀρχιεράτευσεν ὁ ἅγιος. Τά βιώματα καί ἡ διδασκαλία τοῦ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, τέκνου τῆς Κωνσταντίνου τοῦ μεγάλου Πόλεως, ἡσυχαστοῦ τῆς ἐλληνικῆς μακεδονικῆς γῆς, ἐρημίτου καί ἀσκητοῦ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀρχιεπισκόπου τῆς νύμφης τοῦ Θερμαϊκοῦ Θεσσαλονίκης, ἐκφραστοῦ τῆς ὀρθοδόξου μυστικῆς καί ὑγιοῦς θεολογίας τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἀποτελοῦν πρότυπον ποιμένος καί ἀρχιερέως, ἀλλά καί ὁδοδείκτην προσανατολισμοῦ καί θεϊκοῦ προορισμοῦ τοῦ συγχρόνου χαώδους ἀνθρώπου, ὡς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ, προορισμένης νά θεωθῇ ἐν τῷ Ἀρχετύπῳ αὐτῆς καί νά συνδοξασθῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, τῷ δι’ ἡμᾶς σταυρωθέντι καί ἀναστάντι.

Αἰσθανόμεθα ἅπαντες, ὅ τε Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας κ.κ. Ἰωήλ, ἄρχοντες, κλῆρος καί λαός, μοναχοί καί μοναχαί ἠλεημένοι καί προνομιοῦχοι ὅτι ἔχομεν μέσον ἡμῶν τήν πατριαρχικήν Ὑμῶν παρουσίαν, ἀπό τήν ὁποίαν θερμῶς ζητοῦμεν νά εὐλογήσῃ καί ἐκ τοῦ σύνεγγυς τήν ἀσκητικήν αὐτήν ἔπαλξιν τῶν ἐν αὐτῇ ἀγωνιζομένων ψυχῶν ἐν ὑπακοῇ, ἐν παρθενίᾳ καί ἐν ἀκτημοσύνῃ καί τόν λαόν τοῦ Θεοῦ, τόν ἐπιποθοῦντα τά μοναστήριά μας ὡσάν ὑπηνέμους καί γαληνίους λιμένας ἐν μέσῳ τρικυμιώδους συγχρόνου βίου καί ἀναβράζοντος κόσμου.

Εὔχεσθε, Παναγιώτατε, εἰς τήν καταλυτικήν ἐποχήν μας ἡ Ἐκκλησία νά πρωτοστατήσῃ καί νά ἐπανεύρῃ τό πρῶτον ταύτης κάλλος, τήν πρώτην αὐτῆς ἁπλότητα καί ἀποστολικότητα. Ὅσον θλιβερόν καί ἄν εἶναι τό γεγονός (τό παρηκολούθησε ἀσφαλῶς καί ἡ Παναγιότης Ὑμῶν), ἡ κρίσις τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρξε βαθεῖα (σταδιακῶς ἀπό τότε ὅτε ἀπέκτησε τό «αὐτοκέφαλον»), τό ῥῆγμα μεταξύ ποιμενομένου λαοῦ καί ποιμένων διευρύνεται, κατηξιωμένοι ἐργάται τοῦ Ἀμπελῶνος Κυρίου διώκονται, ἡ ἐκκοσμίκευσις εἰσορμᾷ ἀκάθετος εἰς μοναχούς καί κληρικούς, αἱ παραδόσεις μας λησμονοῦνται πρῶτον ἀπό τούς ποιμένας καί κατόπιν ἀπό τό ποίμνιον (λ.χ. παλαιότερον ἐφησύχαζαν εἰς Ἅγιον Ὄρος πλειάς ἡλικιωμένων ἀρχιερέων – δεῖγμα τῆς βιωματικῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος), ἡ θεωρία μέ τήν πρᾶξιν διαζεύγνυνται, τό ἱερόν κύρηγμα κοινωνικοποιήθηκε καί ἐκενώθη, «τά τῆς Ἐκκλησίας ἀποίμαντα, ὁ πλοῦς ἐν νυκτί, πυρσός οὐδαμοῦ» κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον, «τά ἀρχέτυπα ἠφάνισται. Διά τοῦτο οὐδέ οἱ νέοι γίγνονται θαυμασταί», «ἀνατέτραπται τά τῆς εὐσεβείας δόγματα, συγκέχυνται οἱ τῆς Ἐκκλησίας θεσμοί, ἠμαύρωται κανόνων ἀκρίβεια» κατά τόν μέγαν Βασίλειον.

Εἴθε ἡ πατρική καί πατριαρχική εὐχή καί ἀρχιερατική προσευχή Ὑμῶν, ἀλλά καί ἡ τρυφερά παρουσία τῆς Μητρός ἡμῶν Ἐκκλησίας καί ἡ ἰαματική Ὑμῶν χάρις νά συντείνῃ εἰς θεραπείαν, νά ἀναπτερώσῃ τάς ἐλπίδας ἐνός ἀπηλπισμένου λαοῦ. Ἑνός λαοῦ ὁ ὁποῖος δέν ἔπαυσε, οὔτε θά παύσῃ νά δακρύζῃ, ὅταν ἐνθυμεῖται ἤ ἐπισκέπτεται τό Πατριαρχεῖον μας καί τάς ῥίζας τοῦ Γένους, νά ἀγαπᾷ τούς ποιμένας του καί νά ἐλπίζῃ.

Εἴησαν τά ἔτη ὑμῶν πλεῖστα, Παναγιώτατε, πρός δόξαν Θεοῦ Τριαδικοῦ καί τῆς Ἁγίας Μητρός ἡμῶν Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐξ ἧς ἐγεννήθημεν καί εἰς ἥν ἐλπίζομεν νά ἴδωμεν ἐλευθέραν καί ἐστεφανωμένην μέ τήν δόξαν, τήν ὁποίαν εἶχεν πρότερον καί ἀνακαινισμένην ὡς ἀετοῦ τήν νεότητα Αὐτῆς, διερχομένην «διά πυρός καί ὕδατος», ἐξάγῃ δέ Αὐτήν ὁ Δομήτωρ καί Ποιητής Αὐτῆς «εἰς ἀναψυχήν».

Εὐχή ὅλων τῶν Χριστιανῶν, πόθος εὐγενής ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων, ἐπιθυμία διακαής ὅλης τῆς Ῥωμιοσύνης εἶναι νά ζήσετε Ὑμεῖς Παναγιώτατε νά γίνετε ὁ πρῶτος λειτουργός εἰς μίαν ἐπαναλειτουργίαν καί συνέχειαν τῆς ἱστορικῆς ἐκείνης Θείας Λειτουργίας εἰς τόν πάγκαλλον τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἱερόν ναόν, τό καύχημα πάσης τῆς Οἰκουμένης, τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας.

Ἀμήν!