Με μεγάλη χαρά και συγκίνηση, μετά από δυο χρόνια εγκλεισμού και απαγορεύσεων συναθροίσεων και μετακινήσεων, πραγματοποιήθηκε η προσκυνηματική μας εκδρομή. Με την ευχή του Γέροντα μας Αρχιμανδρίτου κ. Ιωαννικίου Κοτσώνη και την συνοδεία του πατρός Ευμενίου, προσκυνήσαμε αρχκά τον τάφο του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου στην Σουρωτή Θεσσαλονίκης, καθώς και το ιερό λείψανο του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη. Μεγάλη κατάνυξη νιώσαμε, άλλοι σιωπηλά, άλλοι με λόγια, άλλοι με δάκρυα φανερά και άλλοι με δάκρυα αφανή.
Ακολούθως, επιβιβαστήκαμε και φτάσαμε κατά τις 12:00 το μεσημέρι περίπου, στο συγγενικό μας γυναικείο μοναστήρι του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά στα Κουφάλια Θεσσαλονίκης, του οποίου κτίτωρ είναι ο Γέροντας μας Ιωαννίκιος.
Οι αδελφές με πολλή αγάπη μας δεξιώθηκαν, μας ομίλησαν για την ιστορία της Μονής και μας προσέφεραν το σχετικό καλογερικό κέρασμα.
Τέλος, με οδηγό την αδελφή μας Παναγιώτα, καταλήξαμε στα Γιαννιτσά όπου στην τοποθεσία Φιλίππειο, φάγαμε, μιλήσαμε και γνωριστήκαμε μεταξύ μας έτι περισσότερο.
Αντί επιλόγου, παραθέτουμε τον λόγο που εκφωνήθηκε κατά την έναρξη της εκδρομής προς τέρψη των αδελφών μας που δεν μπόρεσαν να παρευρίσκονται:
Όταν ένα παιδάκι στο σχολείο το πειράζουν και το παρενοχλούν για να αμυνθεί λέει: “άσε με γιατί θα φωνάξω τον μπαμπά μου, θα φωνάξω την μαμά μου”
Όταν όμως έχει αδερφό μεγαλύτερο μέσα στο ίδιο το σχολείο, ποτέ δεν λέει θα φωνάξω τον μπαμπά ή την μαμά μου, αλλά απειλεί τους διώκτες με κάτι πιο άμεσο, πιο δραστικό: “θα φωνάξω τον αδελφό μου”
Αυτό είναι για μας οι Άγιοι. Είναι τα μεγάλα μας αδέρφια που φοίτησαν στο ίδιο σχολείο με εμάς, το σχολείο της ζωής. Και επειδή το πέρασαν με άριστα, ο Κύριος που είναι Θεός ζώντων και ουχί νεκρών, τους διατηρεί ως προστάτες μας στο σχολείο και μετά την κοίμηση τους, για να μας δείξει την μεγάλη Του αγάπη αλλά και την αγάπη των Αγίων Του που του ομοίασαν. Και πλέον οι Άγιοι μετά την κοίμηση τους , ζουν εν Θεώ αφού “πάντες ζώσι εν Αυτώ” που λέει ο Απόστολος Πέτρος.
Με μια παρρησία λοιπόν, που πηγάζει όχι από την πνευματικότητα μας που δεν έχουμε, ούτε από την καθαρή μας καρδιά που πάλι δεν έχουμε, ούτε από την συνέπεια της πνευματικής μας ζωής, αλλά με την παρρησία και το θάρρος που έχει το μικρό παιδί στον μεγάλο του αδελφό, με την βεβαιότητα και την πίστη ότι ο μεγάλος αδερφός δεν θα το αποπάρει, μα θα το προστατεύσει εξαιτίας της στενής συγγενικής τους σχέσης, με αυτή την πίστη εν απλότητι καρδίας, σπεύδουμε σήμερα να ασπαστούμε τα μεγάλα μας αδέρφια, Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, Όσιο Παϊσιο τον Αγιορείτη και Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, τον μύστη του Ακτίστου Φωτός.
Να τους ασπαστούμε ζητώντας την μεσιτεία τους στα προβλήματα μας, στους πειρασμούς μας, στις απρόοπτες δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε.
Τέλος, όμως, να τους ασπαστούμε και να τους προσκυνήσουμε, ζητώντας θερμά αυτό που είναι το πιο ουσιαστικό και σημαντικό, αυτό που είπε ο Χριστός στην Μάρθα, ότι “ενός εστί χρείαν”: να αγαπήσουμε Αυτόν που αυτοί αγάπησαν, έτσι όπως τον αγάπησαν και τόσο όσο Τον αγάπησαν.
Και όταν την ένδοξη ημέρα της Βασιλείας του εσφαγμένου Αρνίου συναντηθούμε κατά πρόσωπο μαζί τους, να μην μας αποστραφούν λυπημένοι, αλλά να μας συνοδεύσουν μπροστά στον Ουράνιο Βασιλέα με λόγια θριαμβικά: Κύριε, ιδού οι αδερφοί μας και τα τέκνα Σου, ιδού οι αδερφοί Σου και τα τέκνα μας. Αμήν.