Ὁ ἄνθρωπος, τό θεόπλαστον καί θεοειδές ὄν τοῦ Θεοῦ, ἡ θεόμορφος εἰκών τῆς Τρισηλίου Θεότητος, ἐπλάσθη μέ σκοπόν νά «θρῷσκει ἄνω», ἐνούμενος μέ τό Πρῶτον Αἴτιον τῆς Δημιουργίας διά τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τῆς Θείας Χάριτος καί διά μέσου τῆς φυσικῆς ἀναφορᾶς τῶν κτιστῶν ὄντων.
Ἡ ὁρατή Δημιουργία – κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον – εἶναι εἰκών τοῦ ἀοράτου καί τά κτίσματα-πλάσματα, μέ τήν σοφίαν καί τό κάλλος τῆς συστάσεώς των, ὁδηγοῦν τόν νοῦν μας εἰς τήν ἀΐδιον σοφίαν καί τό ἀνέκφραστον κάλλος τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, τοῦ Παραδείσου, εἰς ἐκεῖνα τά ὑπέρ-αισθητά, ὑπέρ–ακουστά, ὑπέρ-νοητά, «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὕς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν οὐκ ἀνέβη».
Ἡ θαυμαστή πρόνοια, ἡ σοφία, «δι’ ἧς τά πάντα ἐποίησεν», ἡ μεθυστική ὡραιότης τῆς Δημιουργίας, τῆς Φύσεως, τῶν ἐμβίων ὄντων, τῶν ἀψύχων καί τῶν ἐμψύχων, ἀνάγουν τήν ψυχή μας εἰς «τόν γλυκασμόν τῆς Σῆς ὡραιότητος Κύριε, καί ἐν τῷ φωτί, Χριστέ, τοῦ προσώπου Σου».
Κατόπιν τούτων ἡ προσβολή, ὁ βιασμός, ὁ βασανισμός, ἡ φθορά τῆς Δημιουργίας, ἡ μόλυνσις, ἡ ρύπανσις τοῦ Περιβάλλοντος, τό ὁποῖον ἐτάχθημεν νά φροντίζωμε καί νά προστατεύωμε, ἀποτελεῖ μεγάλον ἔγκλημα, χαρακτηρίζον ἐμᾶς τούς συγχρόνους ἀνθρώπους τούς δῆθεν πολιτισμένους, βαρβάρους.
Ἡ ἀλόγιστος τεχνολογική, παγκόσμιος πρόοδος καί ἡ ἄκρατος πλουτοπαραγωγικο-καταναλωτική, ἀχαλίνωτος τάσις τῆς ἀνθρωπότητος φέρει τήν σταδιακήν κατατροφήν τῆς Φύσεως.
Ὁ ἔλλογος ἄνθρωπος, μακράν τοῦ Ἀρχετύπου Του, καθίσταται ἄλογος καί κατ’ ἀναλογίαν τῶν ληστρικῶν, ἁρπακτικῶν διαθέσεων κατά τῶν συνανθρώπων του, λεηλατεῖ ἀσυστόλως τό φυσικόν του Περιβάλλον αὐτοκαταστρεφόμενος. Ταῦτα τά ἀποτελέσματα τῆς ψυχοκτόνου καί σωματοκτόνου φιλαργυρίας καί φιλαυτίας.
Καί ἐφ’ ὅσον ἡ φθορά τοῦ Περιβάλλοντος γίνεται οἰκουμενική, καθ’ ἅπαντα τόν ὡραῖον καί προνομιοῦχον πλανήτην τῆς Γῆς, ἅπαντες ἀνησυχοῦν, ὅλοι οἱ λαοί ἐκήρυξαν σταυροφορίαν ἀμύνης, αὐτογνωσίας καί σεβασμοῦ. Σεβασμοῦ πρός τήν πνευματικήν καταγωγήν τοῦ ἀνθρώπου, πρός τόν ἑαυτόν μας, πρός τόν πλησίον, πρός τήν Δημιουργίαν.
Ὁ ἀγών αὐτός προστασίας τοῦ Περιβάλλοντος ὀνομάζεται οἰκολογικός ἀγών καί ἔχει μεθοδευθεῖ εἰς παγκόσμιον κλίμακα.
Εἰς τά πλαίσια τοῦ ἀγῶνος αὐτοῦ ἐντάσσεται καί ἡ προσπάθεια τῆς Ἐκκλησίας μας. Οὐδείς ἄλλος ὅσον ἡ Ἐκκλησία ἐνδιαφέρεται διά τήν Δημιουργίαν, διά τό Περιβάλλον, διά τήν Κτίσιν «ἡ ὁποία συμπάσχει καί συνωδίνει» μετά τήν πτώσιν τοῦ ἀνθρώπου, καί ἡ ὁποία Κτίσις ἁγιαζόμενη συνδοξάζει τήν Πρόνοιαν καί τήν Σοφίαν τοῦ Δημιουργοῦ. Τό ἡμερολόγιον τσέπης 1992 τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας ἐφέτος εἶναι ἀφιερωμένον εἰς τό μέγαν καί ὡραῖον αὐτόν ἀγῶνα οἰκολογικῆς προστασίας τοῦ Περιβάλλοντος. Μέσα εἰς τά ὀλίγας σελίδας του ὑπομνηματίζει σφαιρικῶς τήν σημασίαν τῆς προσπαθείας αὐτῆς, δίδει τό παρόν εἰς τήν πανελλήνιον καί παγκόσμιον μέριμναν τῆς ἀγάπης διά τά πλάσματα τοῦ Θεοῦ καί ἀποτελεῖ μικρή, ἀλλά θετική συμβολή ἐνημερώσεως, κατηχήσεως, διαφωτίσεως τοῦ λογικοῦ ποιμνίου τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας.