ΓΡΑΦΕΙ

Η ΝΟΜΙΚΟΣ-ΘΕΟΛΟΓΟΣ

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΤΑΓΚΟΥΛΗ

(ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ″ΣΠΙΘΑ″ Φ. 784 ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2023)

Ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι στήν Ὁμοφυλοφιλία

Ἁγιογραφική καί Ἁγιοπατερική προσέγγιση

Μέ μεγάλη ἀνησυχία καί θλίψη παρακολουθοῦμε τόν τελευταῖο καιρό μιά καταιγιστική ἐπέλαση τοῦ πάθους τῆς ὁμοφυλοφιλίας σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Συγχρόνως ὅμως διαπιστώνουμε μιά ἀπρόσμενη συμπάθεια πρός αὐτήν καί μιά προκλητική ἀποδοχή ἀπό κυβερνήσεις κρατῶν, ἐπιχειρώντας νά τήν καθιερώσουν σάν φυσική ἐπιλογή.

Σύμφωνα μέ τήν χριστιανική διδασκαλία, ὁ Θεός δημιούργησε «ἄρσεν καί θῆλυ» (Ματθ. 19,3-12) καί σ’ αὐτούς μόνο ἔδωσε τήν εὐλογία τοῦ γάμου μέ καρπό τήν τεκνογονία. Εἶναι εὐνόητο λοιπόν, ὅτι γιά τήν Ἐκκλησία μας τρίτο φῦλο, transexual ἤ κάτι ἄλλο, ἐκτός τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας, δέν ὑπάρχει. Οἱ συζυγικές σχέσεις ἀνδρός καί γυναικός υἱοθετοῦνται ἀπό τόν Θεό ὡς οἱ μόνες κατά φύση ἀνθρώπινες σχέσεις. Κάθε ἄλλη σχέση, ἀποτελεῖ παρά φύση κατάσταση, ἕνα εἶδος σεξουαλικῆς διαστροφῆς. Τήν τέλεια ἀποστροφή Του στή διαστροφή αὐτή, ἐκδηλώνει ὁ Θεός γιά πρώτη φορά στούς κατοίκους τῶν Σοδόμων καί Γομόρρων τούς ὁποίους καί ἐξολοθρεύει ρίχνοντας ἀπό τόν οὐρανό φωτιά καί θειάφι, σύμφωνα μέ τή διήγηση τῆς Γένεσης (κεφ. 19). Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας (Ἀπόστολος Παῦλος, Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος, Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας κ. ἄ.), ἀκολουθοῦντες τή διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, χαρακτηρίζουν τή διαστροφή αὐτή ἁμάρτημα καί πάθος. Ὁμόφωνα τό στηλιτεύουν, σεβόμενοι ὅμωςτό ἀνθρώπινο πρόσωπο, σύμφωνα μέ τό ὀρθόδοξο πνεῦμα. Ὁ ἱερός Χρυόστομος, θεωρεῖ τήν ὁμοφυλοφιλία «μανίαν», δηλαδή «τρέλλα», «ἄτιμον πάθος», «παρά φύσιν». Κατά τό ἴδιο πατέρα, ἀκόμη καί τά ἄγρια ζῶα δέν ξεπερνοῦν τά ἑτεροφυλικά ἐρωτικά ὅρια. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι, στό πάθος αὐτό, δέν ὑπάρχει ἀληθινός, φυσικός ἔρωτας ἀλλά μιά ἐπιθυμία ἄλογη, ἀλλόκοτη, πού κατακαίει. Ὁ δέ Μέγας Βασίλειος συγκαταριθμεῖ τούς ὁμοφυλόφιλους μέ τούς κτηνοβάτες, φονεῖς, φαρμακούς, μοιχούς καί εἰδωλολάτρες.

Τό τραγικό εἶναι, ὅτι ὅλοι οἱ διαπράττοντες σαρκικά Ἁμαρτήματα, συμπεριλαμβανομένων καί τῶν ὁμοφυλόφιλων, ἀναζητοῦν τήν ἀγάπη σέ λάθος κατεύθυνση καί ὄχι στόν Χριστό, πού ὁ Ἴδιος εἶναι Ἀγάπη καί πού γι’ αὐτήν τήν ἀγάπη σταυρώθηκε!!! Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡστόσο, δέν φέρεται οὔτε ρατσιστικά, οὔτε ὁμοφοβικά ἀπέναντι στούς ὁμοφυλόφιλους. Ἀντίθετα, θά μπορούσαμε νά ποῦμε, ὅτι ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία δέχεται ρτσισμό, ὅταν ὑπάρχουν σέ ὁρισμένες περιπτώσεις ἄνθρωποι πού πολεμοῦν τά μέλη της. Ἐπίσης νά γνωρίζουμε ὅτι, ὅταν ἡ Ἐκκλησία χαακτηρίζει μιά πράξη ἤ μιά στάση ζωῆς σάν ἁμαρτία καί πάθος, δέν τό κάνει γιά νά καταδικάσει τόν ἄνθρωπο – ἄλλωστε ὁ Χριστός θυσιάστηκε και σταυρώθηκε γιά τόν ἄνθρωπο -, ἀλλά γιά νά τόν καλέσει νά ἐλευθερωθεῖ ἀπό αὐτό καί νά προστατεύσει τόν ἑαυτό του ἀπό τίς ὀλέθριες συνέπειες πού μέ βεβαιότητα θά τοῦ προκαλέσουν οἱ πράξεις καί οἱ ἐπιλογές του. Ἡ ποιμαντική τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι: «ἀνάπαυσε τόν ἀδελφό σου καί ἔπειτα νουθέτησε αὐτόν». Δηλαδή, πρῶτα τόν ξεκουράζεις τόν ἄλλον, τόν ἀγκαλιάζεις, καί μετά τόν νουθετεῖς, κατά τόν Ἀββᾶ Ἰσαάκ. Ὁ ὁμοφυλόφιλος συνεπῶς, δέν ἀπορρίπτεται σάν πρόσωπο. Προειδοποιεῖται ὅμως μέ σεβασμό καί ἀγάπη ὅτι οἱ ἐπιλογές του τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τήν ἀληθινή χαρά τοῦ Χριστοῦ.

Στίς μέρες μας ζοῦμε ἕναν σοδομιτισμό, γιά τόν ὁποῖον δέν μιλᾶ κανείς. Τά μέσα μαζικῆς πληροφόρησης ἀκολουθοῦν τήν ἴδια τακτική. Τό βλάσφημο, βδελυρό καί παρά φύση πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τό προβάλλουν σάν φυσιολογικό. Ἔπαψαν πλέον νά τό χαρακτηρίζουν σάν σεξουαλική διαστροφή και τό ὀνομάζουν «διαφορετικότητα». Λυπούμαστε ἀφάνταστα γιατί βλέπουμε αὐτήν τή «διαφορετικότητα» νά γίνεται πλέον θεσμός. Ὁ θεσμός τοῦ γάμου ἔχει διασυρθεῖ, οἱ ἐλεύθερες καί ἐφήμερες ὁμοφυλοφιλικές σχέσεις διαφημίζονται ἀπό τά μέσα πληροφόρησης σέ βαθμό πλύσης ἐγκεφάλου. Προβάλλονται καί προβάλλονται καί ξαναπροβάλλονται. Οἱ σύζυγοι τείνουν νά ὑποκατασταθοῦν μέ «συντρόφους» καί ἡ εὐλογημένη συζυγία μέ «συντροφικότητα». Ἡ ἐπέκταση τοῦ «συμφώνου συμβίωσης» καί στά ὁμόφυλα ζευγάρια, συνιστᾶ ἕνα βῆμα παραπέρα στήν ἀλλοτρίωση τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου καί τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας πύ μοιάζει ὅλο καί περισσότερο μέ τά βιβλικά Σόδομα. Μπροστά σέ ὅλον αὐτόν τόν ἠθικό ἀποπροσανατολισμό τῆς κοινωνίας μας, τηροῦμε ὅλοι «σιγήν ἰχθύος». Στή συνεχῆ προβολή αὐτοῦ τοῦ πάθους, δέν προβάλλουμε καμία ἀντίσταση. Δέν ἔχουμε ἀντιληφθεῖ ἴσως ὅτι σέ ὅλους μας άναλογεῖ μερίδιο εὐθύνης. Ἀλήθεια ποῦ ὁδεύουμε; Μήπως κατρακυλοῦμε;

Ὑπό τίς παροῦσες συνθῆκες τῆς ἠθικῆς καί πνευματικῆς σύγχυσης, καθώς καί τῆς ἐνορχηστρωμένης παραπληροφόρησης πού κυριαρχοῦν γύρω μας: Κάνουμε ἔκκληση πρός τούς ἁρμόδιους φορεῖς καί πάσης φύσεως παράγοντες, νά πάψουν νά ἐνθαρρύνουν τούς ὁμοφυλόφιλους στό νά θεωροῦν τό πάθος τους σάν μιά φυσιολογική «διαφορετικότητα»· καί πολύ περισσότερο νά καυχῶνται γι’ αὐτήν τή «διαφορετικότητά» τους μέ διοργανώσεις, φεστιβάλ καί παρελάσεις. Ὅλα αὐτά ἐπηρεάζουν θανάσιμα τόν

ψυχοσωματικό κόσμο τῶν νέων, τῶν ἐφήβων καί τῶν μικρῶν παιδιῶν πού τούς θεωροῦν ὅλους αὐτούς σάν τά ἱδανικά πρότυπα. Παρακαλοῦμε τό ἑλληνικό κράτος, τοῦ ὁποίου εἴμαστε Ἕλληνες πολῖτες, νά συμπεριφερθεῖ συνετά καί νά προστατεύσει τόν ἄνθρωπο καί τήν οἰκογένεια, λαμβάνοντας πραγματικά μέτρα γιά τήν προάσπισή τους καί ὄχι νά τά ὑπονομεύει. Ἰδιαίτερα, ἡ θεσμοθέτηση τῆς υἱοθεσίας παιδιῶν ἀπό ὁμόφυλα ζευγάρια, μέ θλίψη ἐπισημαίνουμε ὅτι θἀ δυναμιτίσει τήν ψυχική ἰσορροπία ἀνυπεράσπιστων ὑπάρξεων. Ἐκφράζουμε τήν ἔντονη ἀντίδρασή μας σέ ὅλα τά παραπάνω.

Ἐπί τέλους νά πεῖ φρένο σ’ αὐτόν τόν κατήφορο. Σέ ποιό κατάντημα ἔπεσε ἡ πατρίδα μας!! Δέν ἀποδέχεται ὁ Θεός τό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας, δέν τό ἀποδεχόμαστε κι ἐμεῖς. Στιγματίζουμε τό πάθος, ἀλλά ὄχι τά πρόσωπα. Κανείς δέν ἔχει τό δικαίωμα νά λιθοβολήσει κανέναν. Ὅλοι αὐτοί οἰ ἀδελφοί μας πού πλήττονται ἀπό τό πάθος, ἄς πάρουν τήν γενναία ἀπόφαση νά ἀγωνιστοῦν μέ ὅλες τους τίς δυνάμεις. Νά ἀποδεχτοῦν τίς ὁμοφυλοφιλικές τους ἐπιθυμίες σάν τόν σταυρό τους, καί μέ τά πνευματικά ὅπλα πού τούς προσφέρει ἡ Ἐκκλησία, νά ἀποτινάξουν τό πάθος ἀπό πάνω τους. Βέβαια, δέν εἶναι εὔκολο νά ξερριζωθεῖ ἕνα πάθος. Ἀπαιτεῖται αἱματηρός καί ἔμπονος ἀγώνας. Εἶναι ἀδύνατον ὁ ἄνθρωπος μέ τίς δικές του δυνάμεις νά ξεριζώσει κάποιο πάθος. Αὐτό εἶναι ἔργο μόνο τῆς Θείας Χάριτος, ἐφόσον βέβαια ὁ ἄνθρωπος θέλει καί ἐπιθυμεῖ νά ἀγωνιστεῖ.

Ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι, μέσα στήν Ἐκκλησία μας, ἔχουμε παραδείγματα ἀνθρώπων πού, πρίν γνωρίσουν τόν Χριστό, εἶχαν ἔκλυτο βίο, ἀκόμη καί ὁμοφυλοφιλικές σχέσεις, ἀλλά μέ τόν ἀγῶνα τους καί τή μετοχή τους στή σωστική χάρη τῶν ἱερῶν Μυστηρίων, ἔφτασαν στόν ἁγιασμό καί στή θέωση. Ἀναφέρουμε ἐνδεικτικά τόν Ἅγιο Νήφωνα, Ἐπίσκοπο Κωνστανιανῆς καί τόν πατέρα Σεραφείμ Ρόουζ.

Ἄς ἔχουμε ὑπόψη μας ὅτι κάθε ὁμοφυλόφιλος ἀδελφός μας, ὅπως καί κάθε ἄνθρωπος γενικά, ἔχει ἕνα δικαίωμα: Τό δικαίωμα νά ἑνωθεῖ μέ τόν Χριστό καί νά γίνει Ἅγιος. Καθένας ὅμως ἔχει καί τό δικαίωμα νά ὑψώσει φωνή διαμαρτυρίας, δυνατή, στεντόρεια, καί νά καταδικάσει τά ἤδη καταδικασθέντα ἀπό τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία καί τούς Ἁγίους Πατέρες. «Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις».

Βασιλική Νταγκούλη

Νομικός- Θεολόγος