Σύ μέ ἔφερες στήν ὕπαρξη ἀπό τό μηδέν. Σύ μέ ἐτίμησες διότι μέ δημιούργησες ἄνθρωπο, δηλαδή εἰκόνα Σου. «Εἰκών εἰμί τῆς ἀρρήτου Σου δόξης…». Σύ ἐγεννήθης γιά μένα ἄνθρωπος τέλειος καί Θεός τέλειος μέσα στό ἅγιο σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ. Σύ μέ ἐτίμησες διότι ἐθυσιάσθηκες γιά μένα πάνω στόν Σταυρό. Σύ μέ ἐτίμησες διότι ἀναστήθηκες μέ δόξα γιά νά συναναστηθῶ κι ἐγώ ὁ ἁμαρτωλός μαζί Σου. Σύ συνέτριψες τήν δύναμη τοῦ διαβόλου καί κατήργησες τόν θάνατο.

Μέ ἀξίωσες, Χριστέ μου, νά βαπτισθῶ στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Νά γίνω μέλος τοῦ Παναγίου Σώματός Σου, τῆς Ἐκκλησίας μας. Μέ ἀξιώνεις, τόν ἀνάξιο καί βρωμερό, νά γίνεσαι Σύ μέλος δικό μου μέ τήν Θεία Μετάληψη τοῦ Ἁγίου Σώματος καί Αἵματός Σου. «Καί χείρ (=χέρι) Χριστοῦ καί ποῦς (=πόδι) Χριστοῦ….».

Μέ ἀξιώνεις, Χριστέ μου, νά γίνωμαι ἐγώ ὁ ἄκαρπος καί στεῖρος, ἡ ἄνυδρη γῆ, μέτοχος τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν καί καρπῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τῆς Ζωοποιοῦ καί ἀναπλαστικῆς Θείας Χάριτος.

Πῶς νά Σέ εὐχαριστήσω; Πῶς νά Σέ δοξολογήσω; Ποῖα ἄσματα μέλψω τῇ σῇ ἀπείρῳ εὐσπλαχνίᾳ, «Τί ἀνταποδώσω τῷ Κυρίῳ περί πάντων ὧν ἀνταπέδωκέ μοι»;

Γνωρίζω ὅτι Σοῦ ἀνταποδίδω ἀχαριστίας, ἐκδηλώσεις καί συμπεριφορές ἀχαριστίας. Γνωρίζω ὅτι Σοῦ ἀνταποδίδω τίς πολλές μου ἁμαρτίες. Δέν ἔχω νά ἀνταποδώσω ταπείνωση, ἀγάπη, μετάνοια, δάκρυα, διόρθωση βίου. Συγχώρεσέ με. Σύ γνωρίζεις τό πλῆθος τῶν ἀνομιῶν μου, Σύ γνωρίζεις ὅτι εἶναι ὡς ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης. «Ἐν λόγῳ, ἐν ἔργῳ, ἐν γνώσει, ἐν ἀγνοίᾳ».

Πόθος μου διακαής τυγχάνει – Χριστέ μου – νά ἀποκτήσω δάκρυα. Δάκρυα μετανοίας καί συντριβῆς. Δάκρυα διότι «καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει». Δάκρυα γιά τίς πολλές μου ἁμαρτίες, ὧν οὐκ ἔστι ἀριθμός. Δάκρυα εὐχαριστίας καί δοξολογίας. Δάκρυα ἀγάπης γιά Σέ, τόν κλίναντα οὐρανούς καί καταβάντα, γιά Σέ πού «ἐσταυρώθης δι’ ἐμέ ἵνα ἐμοί πηγάσῇς τήν ἄφεσιν».

Ὁλοι οἱ ἅγιοι πατέρες καί ἰδιαιτέρως ὁ ἅγιος Ἰσαάκ καί ὁ ἅγιος Συμεών ἐπιμένουν στήν ἄσκηση καί στό λουτρό τῶν δακρύων. Δεύτερη κολυμβήθρα. Δεύτερο βάπτισμα.

Ἀλλά Χριστέ μου, πές μου πῶς νά ἀνοίξω τούς κρουνούς τῶν δακρύων καί τῆς κατανύξεως ὅταν μέσα μου μέ ἀποδιοργανώνει ἡ σύγχυση, τό ἄγχος, τό πολυμέριμνο, ἡ πολυλογία, ἡ πολυφαγία, ἡ κατάκριση, ἡ ἔλλειψη ἐπιστροφῆς στόν ἑαυτό μου, μοῦ λείπει ἡ νήψη, τό ἀδιάλειπτο τῆς προσευχῆς, ἡ πολύκαρπη ἡσυχία ψυχῆς καί σώματος;

Ἰδού οἱ αἰτίες πού οἱ κρουνοί τῶν δακρύων μένουν κλειστοί. Καί ἡ ψυχή μου χωρίς δάκρυα εἶναι ξερή, σκληρή καί ἄνυδρη. Πλῦνον με, Κύριε, τοῖς δάκρυσί μου.

Διῶξε, Κύριε, ὅσα ἐμποδίζουν τά δάκρυα. «Χάρισαί μοι τῷ πολλᾷ σοι πταίσαντι δάκρυα κατανύξεως… Ἐσκότισμαι τόν νοῦν ἐν τοῖς βιοτικοῖς πάθεσι καί οὐκ ἰσχύω ἀτενίσαι πρός σέ ἐν ὀδύνῃ, οὐ δύναμαι θερμανθῆναι τοῖς δάκρυσι τῆς πρός σέ ἀγάπης… Κατέλιπόν σε, μή μέ ἐγκαταλίπῃς. Ἔξελθε εἰς ἀναζήτησίν μου, ἐπανάγαγέ με πρός τήν νομήν σου, συναρίθμησόν με τοῖς προβάτοις τῆς ἐκλεκτῆς σου ποίμνης…».

Ἐλέησόν με, Χριστέ μου, τόν παραπεσόντα.

Ἀμήν.