«Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι».
Ὅλα χωρίς τήν ἀγάπη εἶναι μάταια Χριστέ μου. Καί οἱ προσευχές καί οἱ νηστεῖες καί τά κυρήγματά μου καί οἱ ἀγρυπνίες καί ἡ ἰδιότης μου πού πολλές φορές παραμερίζει τήν ἀγάπη καί θρονιάζει τήν κενοδοξία καί πολλά ἄλλα κακά.
Βοήθησέ με νά ἀγαπῶ ὅλους τούς ἀνθρώπους σάν εἰκόνες δικές Σου καί ἡ Χάρις Σου δι’ ἐμοῦ τοῦ ἀκαθάρτου ἄς μεταβαίνει μέσα τους νά ἁγιάζη καί νά μεταμορφώνη… Δέν ξέρω Κύριε, δέν μπορῶ νά καταλάβω ἄν εἶναι εὐάρεστο σέ Σένα μιά ἀντιμετώπισι στούς συνανθρώπους μου πού δέν δείχνει καθόλου ἄνθρωπο πνευματικό γιατί ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη ὑπάρχει πνεῦμα καί ζωή, ἀλλά καί ἔκφρασις ἀνάλογη. Πολλές φορές γιά νά διασώσουμε τυπικά προγράμματα καί τυπικές γραμμές μέσα στήν καθημερινή μας ζωή γκρεμίζουμε ἀπό τήν καρδιά τό θεμέλιο, τήν ρίζα τοῦ πνεύματος μέσα στήν ὁποία ζῆς Ἐσύ καί εἶναι ἡ ἀγάπη. Χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε, χωρίς νά τό ὑποπτευώμεθα, χωρίς νά τό θέλουμε. Συγχώρεσέ μας, ταπείνωσέ μας γιατί ἔτσι θά βροῦμε τήν ἀληθινή ἀγάπη.
Ἐπιθυμῶ γιά ἄλλη μιά φορά νά διαβάσω τόν ὕμνο τῆς άγάπης σάν νά τόν ἔβλεπα γιά πρώτη φορά:
«Ἐάν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καί τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δέ μή ἔχω,
γέγονα χαλκός ἠχῶν ἤ κύμβαλον ἀλαλάζον. Καί ἐάν ἔχω προφητείαν καί εἶδῶ
τά μυστήρια πάντα καί πᾶσαν τήν γνῶσιν καί ἐάν ἔχω πᾶσαν τήν πίστιν ὥστε
ὄρη μεθιστάνειν, ’αγάπην δέ μή ἔχω, οὐδέν εἰμι.
Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ
φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τό
κακόν, οὐ χαίρει ἐπί τῇ ἀδικίᾳ συγχαίρει δέ τῇ ἀληθείᾳ. Πάντα στέγει, πάντα
πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει· ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει…»
(Α’ Κορινθ. ΙΓ’ ).
Ἐπίτρεψέ μου Κύριε νά προσθέσω κι’ ἐγώ κάτι στόν ἀπαράμιλλο ὕμνο Σου. Ἔχει νά μέ βοηθήση: Ἡ ἀγάπη δέν κατακρίνει οὐδένα, δέν κουτσομπολεύει οὐδένα, δέν ὑπερβάλλει, δέν ὑποτιμᾶ, δέν ὁμιλεῖ μέ τρόπους ἀγρίους, ὁδηγεῖ καί χωρίς νά ὁμιλῆ, σιωπηλή πρός Ἐσένα καί δέν ἀπομακρύνει ἀπό Σένα, δέν παρανοεῖ τά λόγια τῶν Ἁγίων Πατέρων, δέν παίρνει μονόπλευρες θέσεις, δέν τραβάει τά ἄκρα, τρυφερή ἀλλά ὄχι αἰσθησιακή, ἀρρενωπή ἀλλά ὄχι ἄγρια, δέν εἶναι πλαδαρή, ἀλλά δέν εἶναι καί πουριτανική, εἶναι σοβαρή, ἀλλά μέσα στήν σοβαρότητά της δέν πνίγει τήν παρουσία της, δέ Σέ διώχνει μακρυά, γιατί Σύ Κύριε καί ἡ ἀγάπη εἶσθε ἕνα.