Η ΗΡΩΪΔΑ ΔΑΣΚΑΛΑ

Ἡ ἡρωΐδα δασκάλα ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ ὑπῆρξε ἀπό μικρό παιδάκι πνευματικό μου τέκνο. Ἔχω γι’ αὐτό μεγάλη τήν τιμή, τήν συγκίνηση, τήν χαρά. Ἄλλωστε σάν Χαρά πού ὀνομάζεται μέ τή ζωή της, μέ τόν λόγο της, μέ τό ἔργο της, μέ τό παράδειγμά της μεταδίδει χαρά καί ἐνθουσιασμό σ’ ὅλους τούς Ἕλληνες.

Γιά τήν ἑλληνορθόδοξη καί ἑλληνοπρεπῆ θητεία της στά Πομακοχώρια τῆς Θράκης τῆς ἀπονεμήθηκε βραβεῖο ἀπό τήν Νομαρχία τῆς Θεσσαλονίκης καί τό Συμβούλιο Ἀποδήμου Ἑλληνισμοῦ (Σ.Α.Ε.) στίς 14 τοῦ Ἀπριλίου 2010.

Ἀνάμεσα στήν ὑπέροχη καί θαρραλέα ὁμιλία της τήν ἡμέρα ἐκείνη εἶπε καί τά ἐξῆς:

«Ὅπως ἴσως γνωρίζετε, τά τελευταία χρόνια ἐπέλεξα νά ἐγκατασταθῶ μόνιμα καί νά διδάξω στό ἀκριτικό πομακοχώρι τοῦ Μεγάλου Δερείου, ἔχοντας δίπλα μου τό σύζυγό μου καί τήν εὐχή τῶν γονέων μου.

Ἔζησα ἀπίστευτες στιγμές μέ τούς μαθητές μου, πού διψοῦσαν νά μάθουν «τί εἶναι ἡ πατρίδα μας».

Ταξιδέψαμε μαζί στά μονοπάτια τῆς Ἑλλάδας, καί συγκροτήσαμε τήν χορωδία τοῦ Δερείου, πού μέ περηφάνεια ἑρμηνεύει τά τραγούδια τοῦ Θεοδωράκη, τοῦ Χατζιδάκι, τοῦ Τσιτσάνη, μά καί ἐθνικά κομμάτια στίς ἑορτές.

Τά ἀπογεύματα μαζί μέ τίς μητέρες τῶν παιδιῶν μαθαίναμε ἑλληνικά, καθώς καί τά ἤθη καί ἔθιμα τῶν Πομάκων καί τῶν Ἀλεβιτῶν.

Δυστυχῶς πολλές φορές βρέθηκα ἀντιμέτωπη μέ τούς ἐγκάθετους τοῦ Τουρκικοῦ Προξενείου Κομοτηνῆς, πού μέ κάθε τρόπο ἀντιδροῦσαν στήν παρουσία μου στό Δέρειο, μιά καί προκλητικά κάνουν τά πάντα, γιά νά ἐκτουρκίσουν τούς Πομάκους καί τούς Ρομά, καί εὐτυχῶς ἀπετέλεσα ἐν μέρει τροχοπέδη στά σχέδιά τους.

Ἄν καί μαζί μέ τούς Πομάκους καί τούς Ἀλεβίτες ἀντιμετωπίσαμε πολλά προβλήματα, ἐν τούτοις ἀντέξαμε, γιατί ὁ Θεός μᾶς ἔστειλε ὡς ὁδηγούς στό δύσκολο ἀγῶνα μας τά παιδιά, τούς μαθητές μου, τούς πιό ἀξιοπρεπεῖς Ἑλληνες τῆς Θράκης.

Τά «δικά μου πομακόπουλα», ὡς γνήσια Ἑλληνόπουλα, μέ κάθε τρόπο στέλνουν ἕνα ἠχηρό ράπισμα σέ ὅσους ἀναρωτιοῦνται μέσα ἀπό ἐγχειρίδια ντροπῆς «Τί εἶναι ἡ παατρίδα μας».

Μπορεῖ κάποιοι νά ἀπαγόρευσαν στούς Πομάκους μαθητές μου νά φορέσουν μέ ὑπερηφάνεια στίς 25 Μαρτίου τήν ἐθνική φορεσιά τοῦ τσολιά καί τῆς Ἀμαλίας, πού τόσο ἐπιθυμοῦσαν οἱ μαθητές μου: ὁ Χασάν, ὁ Ρετζέπ, ὁ Σαμπρή, ὁ Σαλή, ἡ Νουρτζᾶν, ὁ Ἐρτζᾶν, ὁ Μπαρής, ἡ Ἐτζέ, ἡ Φατμέ, ἡ Γκιζέμ, ὁ Τζελάλ, ἡ Ντιλάρα, ὁ Σετσκίν, ὁ Ἀλή, ὁ Γιουνούς, ἀλλά τόσο αὐτοί ὅσο κι ἐμεῖς οἱ δασκάλες τοῦ ἑλληνόγλωσσου προγράμματος τοῦ μειονοτικοῦ σχολείου Μεγάκου Δερείου Ἔβρου, ἡ κ. Ζαφειρώ Σουμάκα, ἡ κ. Ἐλπίδα Τζώρτζη κι ἐγώ, δέν πτοηθήκαμε.

Σέ κάθε ξένο ἤ ἐγχώριο πού ἐπιβουλεύεται τήν πατρίδα μας, στόν Ἀλβανό πού ἐγείρει θέμα Τσάμηδων, στόν Σκοπιανό πού προκλητικά οἰκειοποιεῖται τήν γῆ τῶν Μακεδόνων καί στόν Τοῦρκο πού καταδυναστεύει τήν Κύπρο καί ἐπιβουλεύεται τήν Θράκη καί τό Αἰγαῖο, ἀφιερώνουμε μέσα ἀπό τά βάθη τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς μας τό τραγούδι πού ἀκούστηκε στήν φετινή ἑορτή τῆς ἐπετείου τῆς 25^ης Μαρτίου:

«ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΠΟΥ

ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΟΙΡΑ ΔΙΑΦΕΝΤΕΥΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΗ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΡΟ.

ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΝΑ ΚΡΑΤΑΝΕ ΤΑ ΣΧΟΙΝΙΑ,

ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΝΑ’ ΧΩ ΣΚΕΨΗ ΝΑ ΣΩΠΑΙΝΕΙ

ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΝΑ ΠΝΙΓΩ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΧΝΙΑ,

ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΝΑ ΔΗΛΩΣΩ ΥΠΟΤΑΓΗ

ΑΡΝΙΕΜΑΙ Σ’ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΝΑ ΔΩΣΩ ΑΠ’ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΗ ΜΙΑ ΣΠΙΘΑΜΗ».

Ἡρωΐδες δασκάλες

ἀντάξια στά ἴχνη πού ‘χάραξαν

στήν Μακεδονική τή γῆ

μάρτυρες δασκάλισσες,

ὄντως Μακεδονομάχοι,

αὐτή τή γῆ νά περπατᾶτε,

ὀρθόνοντας φωνή, ὀρθόνοντας κορμί

στόν ἄτιμο γραικυλισμό,

καί δίνοντας σ’ἐμᾶς σάλπισμα, διδαχή,

μάθημα καί σχολειό νά περπατᾶμε.