Η ΑΠΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ

Ζοῦμε σ’ἕνα φαινόμενο πανευρωπαϊκό, ἀλλά καί πανελλήνιο: ἡ ἀποχριστιανοποίηση τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἑλλάδος πραγματοποιεῖται ὁλοταχῶς, μέ ραγδαίους ρυθμούς, σέ ὅλους τούς τομεῖς. Σέ προσωπικό ἐπίπεδο, στήν οἰκογένεια, στήν κοινωνία, στό ἔθνος.

Ἄλλοτε ὑφέρπει μία ἀθεϊστική προπαγάνδα, ἄλλοτε κηρύσσεται ἀναφανδόν καί ἀλαζονικά ἡ ἀθεΐα, ἄλλοτε καλύπτεται μ’ἕνα ψεύτικο ἐπιστημονικό μανδύα. Ἄλλοτε μυκτηρίζεται ἡ πίστη στόν Χριστό καί στήν Ἁγία Τριάδα, ἄλλοτε περιγελῶνται ἤ περιπαίζονται τά ἅγια Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τά Μ.Μ.Ε. καί τούς ἐκπαιδευτικούς τούς δῆθεν προοδευτικούς.

Ἀθεΐα, πρακτική καί θεωρητική, ἐκκοσμίκευση, ἀμοραλισμός, ἀδιαφορία καί αἵρεση καί πλάνη διακινοῦνται ἀπό τό ἕνα ἄκρο τῆς γῆς στό ἄλλο. Μέ ταχύτατους ρυθμούς, ὅσο ταχεῖα εἶναι καί ἡ μετακίνηση τῶν πληθυσμῶν καί ὅσο γρήγορη γίνεται ἡ μετάδοση πληροφοριῶν μέ τά Μ.Μ.Ε. .

Ἡ Χριστιανωσύνη πού ἔδωσε ἀξία καί ὀντότητα στό πρόσωπο τοῦ κάθε ἀνθρώπου, πού ἐκπολίτισε τόν κόσμο, πού ὕψωσε τήν οἰκουμένη ἀπό τόν πρωτογονισμό τῶν εἰδώλων στά οὐράνια, πού ἱεροποίησε τόν γάμο, πού ἁγίασε τίς κοινωνικές σχέσεις τῶν ἀνθρώπων, πού ἄλλαξε τήν ὄψη ἑνός διαλυμένου πλανήτη, τώρα δέχεται τήν ἀπόρριψη, τήν περιφρόνηση, τήν χλεύη ἤ τόν διωγμό. Πρόκειται περί ἑνός διωγμοῦ τῶν Χριστιανῶν μέ ἄλλο μοτίβο. Ἐν ὀνόματι τῆς παγκοσμιοποίησης ἡ Εὐρώπη καί οἱ νεόκοποι ἄθεοι τῆς Πατρίδος μας ἀρνοῦνται νά ἀναπνεύσουν τό καθαρό καί ζωογόνο ὀξυγόνο τῆς Χριστιανικῆς πίστεως καί ἀσφυκτιοῦν μέσα στά τοξικά νέφη διαφόρων καί ποικίλων θεωριῶν καί πλανῶν τῆς σύγχρονης ἐποχῆς.

Τί σημαίνει ἐν τελευταίᾳ ἀναλύσει ἀπό-Χριστιανοποίηση; Σημαίνει ἀποστασιοποίηση. Σημαίνει ἀπογαλακτισμός, ἀπόταξη. Ἀποχριστιανίζομαι = ’αποτάσσομαι τόν Χριστό. Καί συντάσσομαι μέ τόν σατανᾶ. Ἀντίθετα μέ ὅ,τι ὑποσχέθηκα στό Ἱερό Βάπτισμά μου.

Ἐκεῖνο πού ἐνδιαφέρει ἡμᾶς τούς ποιμένες εἶναι τό ἀκόλουθο. Τά αἴτια ἀσφαλῶς τῆς Ἀποχριστιανοποίησης τῆς Εὐρώπης καί ἀκολούθως καί τῆς Πατρίδος μας εἶναι πολλά καί διάφορα. Ἀλλά ἐκεῖνο πού ἀποτελεῖ τό σημαντικότερο αἴτιο αὐτῆς τῆς ἀρνήσεως, τῆς ἀποστασίας καί τῆς προδοσίας τῆς Πίστεως, εἶναι ἐνδογενές. Ὅσον πικρά καί ἄν φαίνεται αὐτή ἡ ἀλήθεια.

Δυστυχῶς γιά τόν ἀποχριστιανισμό τῆς Εὐρώπης εὐθύνεται ἡ ἡγεσία, οἱ καρδινάλιοι καί οἱ ἱερεῖς καί οἱ μοναχοί καί ὅλοι οἱ πνευματικοί ὁδηγοί τοῦ Παπισμοῦ. Ἀπεξενώθηκαν ἀπό τήν ἀποστολική, ἀσκητική, ἡσυχαστική, δογματική ζωή τῶν ἁγίων. Πόρρω ἀπέχουν ἀπό τήν βίωση καί τήν διδασκαλία τοῦ ἀληθινοῦ Χριστιανισμοῦ. Διότι ὁ Χριστιανισμός δέν εἶναι μία φιλοσοφία, ἕνα σύστημα, μία γνώση ἐπιστημονική. Εἶναι ζωή ἐν Χριστῷ. «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ. Ζεῖ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» -λέγει ὁ Ἀπόστολος. Μήπως δικαίως καί ἐπιτυχῶς ἐλέχθη ὅτι «οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἱ Χριστιανοί»; Μήπως δέν «βλασφημεῖται τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἐν τοῖς ἔθνεσιν» γιά τίς δικές μας ἁμαρτίες;

Βεβαίως στήν ἐποχή μας ὑπάρχει ἔντονα ἡ ἀπόρριψη κάθε ἡγεσίας, πολιτικῆς, ἐκπαιδευτικῆς, ἐκκλησιαστικῆς. Οἱ ἄνθρωποι μέ ἁπλά λόγια ζητοῦν παράδειγμα καί ζητοῦν ἀρετή. Μπορεῖ οἱ ἴδιοι, ὁ λαός, νά μήν εἶναι παράδειγμα, νά μήν ἔχουν ἀρετή. Ἀλλά τό ἀπαιτοῦν ἀπό τούς ἡγέτες τους.

Αὐτό πού συμβαίνει στήν Εὐρώπη ἄρχισε καί ἐδῶ, στόν τόπο μας. Ἡ ἀποχριστιανοποίηση τοῦ προσώπου – πολίτη, τῆς οἰκογενείας, τοῦ σχολείου, τῆς κοινωνίας, τοῦ Ἔθνους. Στή θέση τῆς Χριστιανωσύνης μπαίνει ἕνα εἶδος ἀνθρωπισμοῦ χωρίς Χριστόν. Ἕνα εἶδος ἀθεΐας, παρόμοιο, ἀλλά καί διαφορετικό ἀπό τό εἶδος τῆς κομμουνιστικῆς ἀθεΐας στήν παλιά Ρωσία. Τή θέση τῆς Χριστιανωσύνης πάει νά ἀναπληρώσει μία μορφή εἰδωλολατρείας ἤ καί παγανισμοῦ ἤ καί μαγικοῦ τρόπου ζωῆς. Ὡραῖα τό εἶπε ὁ μοναχός Μωϋσῆς ὁ ἁγιορείτης: «Στή Ρωσία σήμερα (μετά τήν πολυχρόνια ἀθεΐα) χτίζουν καί στήν Ἑλλάδα γκρεμίζουν».

Οἱ σημερινοί ἄνθρωποι δέν μποροῦν νά ξεχωρίσουν τήν Ἐκκλησία, τόν Χριστιανισμό ἀπό τά πρόσωπα πού διακονοῦν τήν Ἐκκλησία. Μήπως, λοιπόν, δέν ἐμπνέονται οἱ σημερινοί ἄνθρωποι; Μήπως ἀπό ἡμᾶς τούς ποιμένας λείπει ἡ ἐμπειρία, τό πάθος τῶν θείων, ἡ ὅραση, ἡ θέα τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ, ἡ νοερά προσευχή καί ἡ νηστεία; Μήπως ἡ ἁγιότης, πού ἦταν ἡ φυσιολογική καί αὐτονόητη αἴσθηση τῶν πρώτων Χριστιανῶν, ἔγινε στήν ἐποχή μας δυσεύρετο, ἵνα μή εἴπωμεν ἀκατανόητο ἤ ἀνόητο πρᾶγμα; Τό ἔλλειμμα εἶναι μεγάλο καθώς ἀπό τήν μιά πλευρά ἐμεῖς οἱ ἐκκλησιαστικοί ἡγέτες ἀπομακρυνόμεθα ἀπό τήν Παράδοση καί τήν Πατερική Θεολογία, ἀπό τήν ἄλλη δέ δέν πολεμᾶμε τά ψεκτά πάθη καί οὔτε κάθαρση, οὔτε φωτισμό, οὔτε θέωση γευόμεθα, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.

Καί καθώς χάσαμε «τά ἑρμηνευτικά κλειδιά» τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας (π. Ἰωάννης Ρωμανίδης), δηλαδή τῆς διαχρονικά Πατερικῆς, ψάχνουμε γιά ἄλλα κλειδιά γιά νά ξεκλειδώσουμε καί νά ἀποκαλύψουμε ἄλλες «συναφειακές» θεολογίες, μεταλλαγμένες θεολογίες καί θεωρίες.

Ἀλλά ὑπάρχει ἀκόμα ἐλπίδα. Τά ἀντισώματα δέν χάθηκαν ἀπό τόν λαό μας. Ὁ Χριστός ἀγαπάει τήν Ἑλλάδα. Καί ἡ Ἑλλάδα θά μείνη γιά πάντα πιστή στόν Αἰώνιο Νυμφίο της Κύριον Ἰησοῦν. Καί ἡ Παναγία μας θά βοηθήσει νά ξεπερασθοῦν ὅλες οἱ κρίσεις (καί οἱ οἰκονομικές) πού δέν εἶναι ἀνεξάρτητες ἀπό τήν μεγάλη κρίση τῆς Ἀποχριστιανοποίησης.