Ζοῦμε σ’ἕνα φαινόμενο πανευρωπαϊκό, ἀλλὰ καὶ πανελλήνιο: Ἡ ἀποχριστιανοποίηση τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἑλλάδος πραγματοποιεῖται ὁλοταχῶς, μὲ ραγδαίους ρυθμούς, σὲ ὅλους τους τομεῖς. Σὲ προσωπικὸ ἐπίπεδο, στὴν οἰκογένεια, στὴν κοινωνία, στὸ ἔθνος.
Ἄλλοτε ὑφέρπει μία ἀθεϊστικὴ προπαγάνδα, ἄλλοτε κηρύσσεται ἀναφανδὸν καὶ ἀλαζο-νικὰ ἡ ἀθεΐα, ἄλλοτε καλύπτεται μ’ἕνα ψεύτικο ἐπιστημονικὸ μανδύα. Ἄλλοτε μυκτηρίζεται ἡ πίστη στὸν Χριστὸ καὶ στὴν Ἁγία Τριάδα, ἄλλοτε περιγελῶνται ἢ περιπαίζονται τὰ ἅγια Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὰ Μ.Μ.Ε. καὶ τοὺς ἐκπαιδευτικούς τούς δῆθεν προοδευτικούς.
Ἀθεΐα, πρακτικὴ καὶ θεωρητική, ἐκκοσμίκευση, ἀμοραλισμός, ἀδιαφορία καὶ αἵρεση καὶ πλάνη διακινοῦνται ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρο τῆς γῆς στὸ ἄλλο. Μὲ ταχύτατους ρυθμούς, ὅσο ταχεῖα εἶναι καὶ ἡ μετακίνηση τῶν πληθυσμῶν καὶ ὅσο γρήγορη γίνεται ἡ μετάδοση πληροφοριῶν μὲ τὰ Μ.Μ.Ε.
Ἡ Χριστιανωσύνη ποὺ ἔδωσε ἀξία καὶ ὀντότητα στὸ πρόσωπο τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ποὺ ἐκπολίτισε τὸν κόσμο, ποὺ ὕψωσε τὴν οἰκουμένη ἀπὸ τὸν πρωτογονισμὸ τῶν εἰδώλων στὰ οὐράνια, ποὺ ἱεροποίησε τὸν γάμο, ποὺ ἁγίασε τὶς κοινωνικὲς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἄλλαξε τὴν ὄψη ἑνὸς διαλυμένου πλανήτη, τώρα δέχεται τὴν ἀπόρριψη, τὴν περιφρόνηση τὴν χλεύη ἢ τὸν διωγμό. Πρόκειται περὶ ἑνὸς διωγμοῦ τῶν Χριστιανῶν μὲ ἄλλο μοτίβο. Ἐν ὀνόματι τῆς παγκοσμιοποίησης ἡ Εὐρώπη καὶ οἱ νεόκοποι ἄθεοι τῆς Πατρίδος μας ἀρνοῦνται νὰ ἀναπνεύσουν τὸ καθαρὸ καὶ ζωογόνο ὀξυγόνο τῆς Χριστιανικῆς πίστεως καὶ ἀσφυκτιοῦν μέσα στὰ τοξικὰ νέφη διαφόρων καὶ ποικίλων θεωριῶν καὶ πλανῶν τῆς σύγχρονης ἐποχῆς.
Τί σημαίνει ἐν τελευταίᾳ ἀναλύσει ἀπο-Χριστιανοποίηση; Σημαίνει ἀποστασιοποίηση. Σημαίνει ἀπογαλακτισμός, ἀπόταξη. Ἀποχριστιανίζομαι = ἀποτάσσομαι τὸν Χριστό. Καὶ συντάσσομαι μὲ τὸν σατανᾶ. Ἀντίθετα μὲ ὅ,τι ὑποσχέθηκα στὸ Ἱερὸ Βάπτισμά μου.
Ἐκεῖνο ποὺ ἐνδιαφέρει ἡμᾶς τοὺς ποιμένες εἶναι τὸ ἀκόλουθο. Τὰ αἴτια ἀσφαλῶς τῆς Ἀποχριστιανοποίησης τῆς Εὐρώπης καὶ ἀκολούθως καὶ τῆς Πατρίδος μας εἶναι πολλὰ καὶ διάφορα. Ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ ἀποτελεῖ τὸ σημαντικότερο αἴτιο αὐτῆς τῆς ἀρνήσεως, τῆς ἀπο-στασίας καὶ τῆς προδοσίας τῆς Πίστεως, εἶναι ἐνδογενές. Ὅσον πικρὰ καὶ ἂν φαίνεται αὐτὴ ἡ ἀλήθεια.
Δυστυχῶς γιὰ τὸν ἀποχριστιανισμὸ τῆς Εὐρώπης εὐθύνεται ἡ ἡγεσία, οἱ καρδινάλιοι καὶ οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ μοναχοί καί ὃλοι οἱ πνευματικοί ὁδηγοί τοῦ Παπισμοῦ. Ἀπεξενώθηκαν ἀπὸ τὴν ἀποστολική, ἀσκητική, ἡσυχαστική, δογματικὴ ζωὴ τῶν ἁγίων. Πόρρω ἀπέχουν ἀπὸ τὴν βίωση καὶ τὴν διδασκαλία τοῦ ἀληθινοῦ Χριστιανισμοῦ. Διότι ὁ Χριστιανισμὸς δὲν εἶναι μία φιλοσοφία, ἕνα σύστημα, μία γνώση ἐπιστημονική. Εἶναι ζωὴ ἐν Χριστῷ. «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ. Ζεῖ δὲἐν ἐμοὶ Χριστός» -λέγει ὁ Ἀπόστολος. Μήπως δικαίως καί ἐπιτυχῶς ἐλέ-χθη ὃτι «οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἱ Χριστιανοί»; Μήπως δέν «βλασφημεῖ-ται τό ὂνομα τοῦ Θεοῦ ἐν τοῖς ἒθνεσιν» γιά τίς δικές μας ἁμαρτίες;
Βεβαίως στὴν ἐποχή μας ὑπάρχει ἔντονα ἡ ἀπόρριψη κάθε ἡγεσίας, πολιτικῆς, ἐκπαι-δευτικῆς, ἐκκλησιαστικῆς. Οἱ ἄνθρωποι μὲ ἁπλὰ λόγια ζητοῦν παράδειγμα καὶ ζητοῦν ἀρετή. Μπορεῖ οἱ ἴδιοι, ὁ λαός, νὰ μὴν εἶναι παράδειγμα, νὰ μὴν ἔχουν ἀρετή. Ἀλλὰ τὸ ἀπαιτοῦν ἀπὸ τοὺς ἡγέτες τους.
Αὐτὸ ποὺ συμβαίνει στήν Εὐρώπη ἄρχισε καὶ ἐδῶ, στὸν τόπο μας. Ἡ ἀποχριστιανοποίη-ση τοῦ προσώπου – πολίτη, τῆς οἰκογενείας, τοῦ σχολείου, τῆς κοινωνίας, τοῦ Ἔθνους. Στὴ θέση τῆς Χριστιανωσύνης μπαίνει ἕνα εἶδος ἀνθρωπισμοῦ χωρὶς Χριστόν. Ἕνα εἶδος ἀθεΐας, παρόμοιο, ἀλλὰ καὶ διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ εἶδος τῆς κομμουνιστικῆς ἀθεΐας στὴν παλιὰ Ρωσία. Τὴ θέση τῆς Χριστιανωσύνης πάει νὰ ἀναπληρώσει μία μορφὴ εἰδωλολατρείας ἢ καὶ παγανισμοῦ ἢ καὶ μαγικοῦ τρόπου ζωῆς. Ὡραῖα τὸ εἶπε ὁ μοναχὸς Μωϋσῆς ὁ ἁγιορείτης: «Στὴ Ρωσία σήμερα (μετὰ τὴν πολυχρόνια ἀθεΐα) χτίζουν καὶ στὴν Ἑλλάδα γκρεμίζουν».
Οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι δὲν μποροῦν νὰ ξεχωρίσουν τὴν Ἐκκλησία, τὸν Χριστιανισμὸ ἀπὸ τὰ πρόσωπα ποὺ διακονοῦν τὴν Ἐκκλησία. Μήπως, λοιπόν, δὲν ἐμπνέονται οἱ σημερι-νοὶ ἄνθρωποι; Μήπως ἀπὸ ἡμᾶς τούς ποιμένας λείπει ἡ ἐμπειρία, τὸ πάθος τῶν θείων, ἡ ὅρα-ση, ἡ θέα τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ, ἡ νοερὰ προσευχὴ καὶ ἡ νηστεία; Μήπως ἡ ἁγιότης, ποὺ ἦταν ἡ φυσιολογικὴ καὶ αὐτονόητη αἴσθηση τῶν πρώτων Χριστιανῶν, ἔγινε στὴν ἐποχή μας δυσεύρετο, ἳνα μὴ εἴπωμεν ἀκατανόητο ἢ ἀνόητο πρᾶγμα; Τὸ ἔλλειμμα εἶναι μεγάλο καθὼς ἀπὸ τὴν μιά πλευρὰ ἐμεῖς οἱ ἐκκλησιαστικοί ἡγέτες ἀπομακρυνόμεθα ἀπὸ τὴν Παράδοση καὶ τὴν Πατερικὴ Θεολογία, ἀπὸ τὴν ἄλλη δε δὲν πολεμᾶμε τὰ ψεκτὰ πάθη καὶ οὔτε κάθαρση, οὔτε φωτισμό, οὔτε θέωση γευόμεθα, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.
Καὶ καθὼς χάσαμε «τὰ ἑρμηνευτικὰ κλειδιά» τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας (π.Ἰωάννης Ρωμα-νίδης), δηλαδὴ τῆς διαχρονικὰ Πατερικῆς, ψάχνουμε γιὰ ἄλλα κλειδιὰ γιὰ νὰ ξεκλειδώσουμε καὶ νὰ ἀποκαλύψουμε ἄλλες «συναφειακές» θεολογίες, μεταλλαγμένες θεολογίες καὶ θεωρίες.
Ἀλλὰ ὑπάρχει ἀκόμα ἐλπίδα. Τὰ ἀντισώματα δὲν χάθηκαν ἀπὸ τὸν λαό μας. Ὁ Χριστὸς ἀγαπάει τὴν Ἑλλάδα. Καὶ ἡ Ἑλλάδα θὰ μείνη γιὰ πάντα πιστὴ στὸν Αἰώνιο Νυμφίο της Κύριον Ἰησοῦν. Καὶ ἡ Παναγία μας θὰ βοηθήσει νὰ ξεπερασθοῦν ὅλες οἱ κρίσεις (καὶ οἱ οἰκονομικές) ποὺ δὲν εἶναι ἀνεξάρτητες ἀπὸ τὴν μεγάλη κρίση τῆς Ἀποχριστιανοποίησης.
ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΣ ΚΟΤΣΩΝΗΣ
ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΣ