Ὁ μεταστάς ἐκ τῶν προσκαίρων πρός τά αἰώνια καί μένοντα ἀδελφός ἡμῶν Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης Δανιήλ Γούβαλης μᾶς ἄφησε μνήμην καλήν καί ἀγαθήν. Ὁπου διῆλθεν. Ὁπου διηκόνησεν. Ὁπου θεαρέστως ἠγωνίσθη. Στόν κλῆρον καί στόν λαόν τοῦ Θεοῦ. Στόν ἰσάγγελον μοναχισμόν καί στήν διαποίμανση τῆς ἐνορίας.
Ὀλίγοι ὡς ἡμεῖς ἐγνώρισαν τόσον καλῶς τήν μορφή του καί τήν ζωή του ἀπό μικρᾶς ἡλικίας. Διότι καί πατριῶτες εἴμεθα, καταγόμενοι ἀπό τήν ἡρωϊκή Ρούμελη καί συνομήλικοι καί συμμαθηταί στό ἴδιο θρανίο τοῦ Γυμνασίου καί συμμαχηταί στούς ἀγῶνες καί τίς πνευματικές μάχες ὑπέρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἁγίας Μητρός ἡμῶν Ἐκκλησίας.
Ἕνα σπινθηροβόλο πνεῦμα, ἕνα ἀετόπουλο τῆς ἐλατοφορεμένης Γκιώνας καί τοῦ Πανουργιᾶ, ἕνα ὀρφανό, ὀρεσίβιο πεντακάθαρο παιδί κατέβηκε ἀπό τά ψηλά στόν κάμπο τοῦ κόσμου, στόν Πειραιά, γιά νά σπουδάσῃ.
Ἐκεῖ τόν συνάντησε ἡ ἀγάπη καί ἡ πρόνοια καί ἡ προστασία τοῦ ἀειμνήστου Γέροντός μας Χερουβείμ τοῦ Ἁγιορείτου κτίτορος τῆς Ἀδελφότητος τοῦ Παρακλήτου στόν Πειραιά καί κατόπιν τῆς ὁμωνύμου Ἱερᾶς Μονῆς στόν Ὠρωπό. Δεύτερος πνευματικός καί ὁδηγός του ἐχρημάτισε ὁ Γέροντας Πορφύριος, ἀπό τόν ὁποῖον ἐδιδάχθη πολλά καί γιά τήν πνευματική του πεῖρα καί γιά τήν ἀγάπη του πρός τόν Χριστόν καί γιά τόν ἀγῶνα τῆς καθάρσεως τῆς ψυχῆς ἀπό τά ψεκτά πάθη.
Ἀριστοῦχος μαθητής ὁ ἀείμνηστος π. Δανιήλ, ἀριστοῦχος φοιτητής, πατερικός θεολόγος, ἀκούραστος ἐρευνητής, ἐραστής τοῦ βιβλίου, συγγραφεύς δυνατός, δυνατώτερος ρήτωρ, ἐμβριθής στά ἑλληνικά γράμματα, κάτοχος τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, ἀκριβέστατος ἑρμηνευτής, στοργικός ποιμήν καί διακριτικός πατέρας ἀναρίθμητων πνευματικῶν τέκνων στή μικρή ἐνορία τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς Μαλακάσσης, ἄοκνος στήν Ἱ. Ἐξομολόγηση καί καθοδήγηση. Διηκόνησε τήν Ἐκκλησία στήν Ἱ. Μητρόπολη Ἀττικῆς ἐπί πολλά ἔτη, διηκόνησε τήν Ραδιοφωνική Ποιμαντική τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν μέ ὄμορφες, πρωτότυπες ἐκπομπές.
Ὑπῆρξε ἕνας ἀπό τούς καλύτερους βοηθούς στό συγγραφικό ἔργο τοῦ Γέροντος Χερουβείμ καί πιστός συνεργάτης τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Τρίκκης Διονυσίου. Τά ἔργα: «Ἡ κλίμαξ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος» καί ὁ «Ἀνατολικός Μοναχισμός» δέν θά εἶχαν δεῖ τό φῶς τῆς δημοσιότητας ἄν δέν εἶχε διατεθῆ ὁ ὁλονύκτιος πολλάκις ζῆλος καί ἡ ἀμέριστη βοήθεια τοῦ π. Δανιήλ.
Ἰδιατέρως διέπρεψε στόν ἀντιαιρετικό ἀγῶνα. Ὡς καλός ποιμήν ἐπροστάτευσε καί προφορικῶς καί γραπτῶς τό ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ ἀπό τούς ἐκ Δυσμῶν αἱρετικούς λύκους, τούς ἔχοντας ἔνδυμα προβάτου καί ἀπό τίς πλάνες τίς ἐξ Ἀνατολῶν προερχόμενες.
Τίς ἀσθένειές του τίς ἀντιμετώπισε μέ ἡρωϊκό πνεῦμα, ἀφίνοντας τήν ἔκβαση στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί στό θέλημά Του. Αὐτή τήν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στήν Θεία Πρόνοια τήν εἴδαμε ὅλοι, ἀλλά ἰδιαιτέρως οἱ μοναχές τοῦ Ἱ. Ἡσυχαστηρίου Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ Κουφαλίων (τόν ὁποῖον Ἅγιον μελετοῦσε καί ηὐλαβεῖτο ὑπερβολικά), ὅπου τόν ὑπηρέτησαν μέ σεβασμό καί αὐτοθυσία.
Δέν παρῆλθον δυό ἔτη ὅταν ὁ πατήρ Δανιήλ μέ παρεκάλεσε νά τόν συμπεριλάβομε στήν ἀνδρώα Ἱερά Μονή μας τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος τοῦ Σοχοῦ Λαγκαδᾶ. Ὁπότε τόν Μάϊο του 2006 ἐτελέσθη ἡ κουρά του εἰς μεγαλόσχημον Μοναχόν ἐν μέσῳ κατανυκτικῆς ἀτμόσφαιρας, ταπεινούμενος ἀφοῦ ὑπετάγη σ’ ἕνα συμμαθητή του καί συνομήλικό του πολύ κατώτερόν του, ὅπως εἶναι ἡ ἐλαχιστότης μου.
Τί περισσότερα νά ποῦμε; Τά περισσότερα μπορεῖ νά τά διακρίνῃ καί νά τά ὁμολογήσῃ ἡ διαίσθηση καί τό αἰσθητήριο τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.
Ἀγαπητέ μας παραδελφέ, φιλάδελφε, φιλόστοργε πάτερ, ἀγωνιστά τῆς πίστεως καί τῆς εὐσεβείας: «Τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἠγωνίσω, τήν πίστιν τετήρηκας, τόν δρόμον τετέλεκας. Λοιπόν, ἀπόκειταί σοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὅν ἀποδώσει σοί Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ὁ δίκαιος Κριτής, οὐ μόνον δέ σοί, ἀλλά καί πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τήν ἐπιφάνειαν Αὐτοῦ» ( Β’ Τιμοθ. 4,6).