Ἀπό τήν στιγμή τῆς πτώσεως τῆς Παππικῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως καί μέ τό κατρακύλισμά της στήν ἄβυσσο τῆς αἱρέσεως καί τοῦ ψεύδους ἡ Παππική Ἐκκλησία ἔγινε ἕνα στρατόπεδο βίας καί ἀλαζονείας.

Ὁ Χριστιανισμός εἶναι ἡ Πίστη καί ἡ Ἀποκάλυψη τῆς ἀγάπης. Εἶναι ἡ ζωή καί ἡ ἐνσάρκωση τῆς εἰρήνης καί τῆς πραότητος. Εἶναι τό βίωμα τῆς συγγνώμης καί τῆς μακροθυμίας. Καί ὁ Θεός, κατά τήν διδασκαλία τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἦλθε στόν κόσμο καί ἐνανθρώπισε, φορώντας μία στολή, τήν στολή τῆς ταπεινώσεως. Ἡ ταπείνωση, λέγει ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος, εἶναι ἡ στολή τῆς Θεότητος.

Ἀντίθετα πρός τήν οὐσία καί τήν ζωή καί τήν πίστη καί τήν ἔκφραση τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὁ Παππισμός εἶναι τό παραμορφωμένο πρόσωπό του, εἶναι ἕνα γελοιοποιημένο πορτραῖτο, ἕνα ἀστεῖο προσωπεῖο τοῦ Χριστιανισμοῦ, γεμᾶτο ὑποκρισία καί πονηριά, δόλο καί ἀπάτη, βία καί ἀλαζονεία.

Ἰδού πῶς σκέπτονται καί πῶς ζοῦν οἱ ἅγιοι τῆς Ὀρθοδοξίας, καθώς γράφει ὁ νεοφανής ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης:

«Ὑπάρχουν ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι εὔχονται γιά τούς ἐχθρούς τους ἤ γιά τούς ἐχθρούς τῆς Ἐκκλησίας τήν ἀπώλεια καί τά βασανιστήρια στό πῦρ τῆς κολάσεως. Σκέπτονται ἔτσι γιατί δέν ἐδιδάχθησαν ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος, ὅμως, ὁ ὁποῖος τήν ἐδιδάχθη, χύνει δάκρυα γιά ὅλον τόν κόσμον…».

Πῶς σκέπτεται, ὅμως, καί πῶς ἐνεργεῖ ὁ Παππισμός; Τό φανερώνουν οἱ αἰῶνες, τό περιγράφει ἡ Ἱστορία, τό δείχνουν τά γεγονότα μέχρι τίς ἡμέρες μας. Βία καί ἀλαζονεία εἶναι τά χαρακτηριστικά του, εἶναι οἱ ἀπαράλλακτοι μέθοδοί του, μέ σκοπό νά ἐπικρατήση, νά ἐπεκταθῆ, νά ἐπιβάλλη τίς αἱρετικές διοξασίες του.

Ἡ βία καί ἡ ἀλαζονεία δέν εἶναι χαρακτηριστικά τῆς Χριστιανικῆς πίστεως. Αὐτά, ὅμως εἶναι τά ἐμβλήματα τοῦ Παππισμοῦ. Ἡ βία καί ἡ ἀλαζονεία δέν εἶναι γνωρίσματα τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀγάπης. Αὐτά, ὅμως, ἀποτελοῦν τήν σπονδυλική στήλη τῆς Καισαροπαππικῆς ἐξουσίας τοῦ Πάππα. Ἡ βία καί ἡ ἀλαζονεία, ἀντιθέτως, εἶναι ἐνσάρκωση τῆς ἑωσφορικῆς δυνάμεως καί σατανικῆς ὑπερηφανείας.

Ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς παππικῆς ἀνταρσίας κατά τῆς Ἀληθείας οἱ Φράγκοι, ὑπό τήν βάρβαρον καθοδήγηση τῆς Παππικῆς ἐξουσίας κατέλαβαν διά τῆς βίας τό Πατριαρχεῖον τῆς Ρώμης καί ἀκολούθησαν βιαιότητες κατά τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ρωμιοσύνης. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἱερεῖς ἐξεδιώχθησαν, οἱ ὀρθόδοξες κοινότητες καί ’ενορίες διελύθησαν, τά ὀρθόδοξα μοναστήρια, μόνον στήν Κάτω Ἰταλία καί Σικελία (ἄνω τῶν 1.000), κατεστράφησαν καί διά τῆς βίας ἔπρεπε οἱ πάντες νά ἀσπασθοῦν τόν Παππισμό καί τόν Πάππα, σάν ἀνώτατον ἡγεμόνα (βασιλέα) καί θεόν ἐπί τῆς γῆς. Αὐτό δέν θέλησε νά κατορθώση καί ὁ ἑωσφόρος καί ἔπεσε καί ἦν ἡ πτῶσις αὐτοῦ μεγάλη; Δικαίως, λοιπόν, λέγει ὁ μέγας θεολόγος καί σύγχρονος ἅγιος ὁμολογητής Ἰουστῖνος Πόποβιτς ὅτι τρεῖς εἶναι οἱ μεγάλες πτώσεις στήν Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος: τοῦ Ἑωσφόρου, τοῦ Ἰούδα καί τοῦ Πάππα. Καί οἱ τρεῖς εἶχαν τά ἴδια κίνητρα. Καί οἱ τρεῖς ἔχουν τά ἴδια ὀλέθρια ἀποτελέσματα στόν κόσμο.

Ὁλόκληρη ἡ αἱρετική θεολογία καί διδασκαλία τῆς Παππικῆς Ἐκκλησίας χαρακτηρίζεται βίαιη καί ἀλαζονική. Ὅπου ὑπάρχει βία δέν ὑπάρχει σεβασμός καί ἀναγνώριση τῆς ἐλευθερίας τοῦ προσώπου. Ὑπάρχει καταναγκασμός καί ἐπιβολή, στραγγαλισμός καί μαζοποίηση. Πράγματα πού μεθοδεύει ἡ παππική τακτική. Τί εἶναι ἡ αἵρεση τοῦ Ἀλαθήτου ἄν δέν εἶναι βιασμός τῆς Ἀληθείας καί θεωρία καί πράξη τῆς ἀλαζονείας; Τί ἦταν ἡ Ἱερά Ἐξέταση, τά συγχωροχάρτια κ.λ.π. βίαιες καί ἐγκληματικές ἐνέργειες πού ἔχουν σημαδέψει μέ μελανά χρώματα τήν ἱστορία τοῦ Παππισμοῦ, ἄν δέν ἦσαν βία καί βαρβαρισμός, ἀλαζονεία καί ἑωσφορισμός; Ἡ βία τῆς παππικῆς ἐξουσίας ἔχει στόχο καί τόν Ἴδιον τόν Θεόν, (!) ὄχι μόνον τόν ἄνθρωπον. Ἀφοῦ ὁ Πάππας διά τῆς βίας καί τῆς Ἱ. Ἐξετάσεως ἐξοβελίζει τόν Κριτήν τοῦ παντός καί ἀφοῦ διά τῆς βίας κάνει κατάληψη τοῦ θρόνου Του, στέλνει τόν Χριστόν στούς Οὐρανούς καί γίνεται αὐτός, ἕνας θνητός καί ἁμαρτωλός ἄνθρωπος, θεός ἐπί τῆς γῆς!!

Θυμηθῆτε τίς ἐπαίσχυντες σταυροφορίες, μέ τίς ὁποῖες οἱ βανδαλισμοί τῶν σταυροφόρων ἐξουδένωσαν τό Βυζάντιο. Ἁρπαγές, λεηλασίες, καταστροφές, ἐγκλήματα, βασανιστήρια, ὅλα ὑπό τήν «εὐλογίαν», ὑπό τήν «πονηράν εὐσπλαχνίαν», ὑπό τήν «ὑποκριτικήν προστασίαν» τοῦ Πάππα.

Θυμηθῆτε τούς ὁσιομάρτυρες τῆς ἐποχῆς τοῦ Λατινόφρονος Πατριάρχου Βέκκου στό Ἅγιον Ὄρος καί στήν Κύπρο. Ἐπειδή ἐτόλμησαν νά μείνουν πιστοί στήν πατρώα Πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας καί νά μήν ὑποταχθοῦν στόν «Πλανητάρχη Πάππα» τῶν ἐπιγείων καί τῶν καταχθονίων, Κύριον καί βικάριον τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν καί αὐτοκράτορα τοῦ Βατικανοῦ, ὑπέστησαν μαρτύρια φρικτά. Ἄλλους ἔπνιξαν στήν θάλασσα, ἄλλους ἔκαψαν στή φωτιά, ἄλλους ἐκαρατόμησαν ἀνήλεα.

Θυμηθῆτε τήν βία καί τήν ἀλαζονεία πού ἐπέδειξαν οἱ Λατίνοι στή Σύνοδο τῆς Φεράρας, τήν βίαιη καί ἀλαζονική συμπεριφορά πρός τούς Ὀρθοδόξους ἱεράρχες, πού οὔτε στούς ἐχθρούς τους δέν ἔπρεπε νά δείξουν. Τούς ἄφηναν νηστικούς καί πεινασμένους ἐπί ἡμέρες γιά νά κάμψουν τό ἠθικό τους καί τήν ἀντίσταση στά πονηρά σχέδια τῆς Καισαροπαππικῆς ὑποταγῆς.

Θυμηθῆτε τίς ἀνθελληνικές ἐνέργειες καί δολοπλοκίες κατά τῆς Κωνσταντινουπόλεως, κατά τοῦ Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ κ.λ.π. κ.λ.π. Θυμηθῆτε τήν ἐπάρατη πολιορκητική μηχανή τοῦ Παππισμοῦ πού ὀνομάζεται Οὐνία, τήν ἀνυποχώρητη κατασκοπεία τοῦ Βατικανοῦ κατά τῶν Ὀρθοδόξων, μέ τήν σύγχρονη ἁρπαγή ὀρθοδόξων ναῶν στήν Ἀνατολική Εὐρώπη καί τήν ἐξαγορά συνειδήσεων.

Τί νά πρωτοθυμηθῆτε; Τί νά πρωτοπῆτε; Τί νά πρωτογράψετε; Κατάλογος ἀμετρήτων ἀντι-Χριστιανικῶν καί ἀπανθρώπων πράξεων ὑπάρχει στήν παγκόσμια Ἱστορία μέ δράστες τήν βία καί τήν ἀλαζονεία τοῦ Παππισμοῦ. Εἶναι Χριστιανισμός αὐτός; Εἶναι Ἐκκλησία αὐτή; Δικαίως ἀπήντησε ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Σεραφείμ ὅταν έρωτήθηκε: «Δέν εἶναι κάν Ἐκκλησία. Εἶναι κράτος. Τό κράτος τοῦ Βατικανοῦ», τό κράτος, ὄχι, ὄχι, ὄχι τοῦ Θεοῦ, ἀλλά βίας καί ἀλαζονισμοῦ. Ὄχι, δέν εἶναι Χριστιανισμός ὁ Παππισμός, βροντοφωνεῖ ὁ μεγάλος Ντοστογιέφσκη, ἡ κορυφή τῆς παγκόσμιας Λογοτεχνίας. (βλέπε ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ Β’1, VII).

Καί γιά νά ἔλθουμε πιό κοντά στίς ἡμέρες μας, θυμηθῆτε τίς σφαγές τοῦ Σερβικοῦ ὀρθοδόξου πληθυσμοῦ, ὄχι μόνον στόν Β’ παγκόσμιον πόλεμον, ἀλλά καί στόν πρόσφατον, στή Βοσνία καί Ἐρζεγοβίνη μέ τήν γελοία ἁγιοποίηση τοῦ ἀρχιεγκληματία καρδιναλίου Στέπινατς. Θυμηθῆτε τόν ὑποχθόνιον ρόλον τοῦ Βατικανοῦ στό Κοσσυφοπέδιο, στόν πόλεμο τοῦ ΝΑΤΟ κατά τῆς Σερβίας καί στίς ἀνθελληνικές ἐνέργειες στο Σκοπιανό, Ἀλβανικό κ.λ.π. (πού θά ἀποδειχθοῦν σύντομα).

Ὁ Παππισμός στόν 21^ον αἰῶνα χρεωκοπεῖ. Εἶναι ἕνας χρεωκοπημένος Χριστιανισμός. Καί ἡ μεγάλη κρίση καί ἡ φανερή πτώση του, λόγῳ τῆς φιληδονίας, τῆς φιλαργυρίας καί τῆς φιλοδοξίας, ἀπωθεῖ τόν σύγχρονον ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος, ἀνερμάτιστος ὤν, ἤ θά βρῆ ἀναζητώντας τήν Ἀλήθεια, στήν χαρούμενη καί σταυροαναστάσιμη Ὀρθοδοξία, ἤ θά πέση στό ἔρεβος τῆς ἀθεΐας, ἤ θά πλανᾶται στούς θλιβερούς δρόμους τῶν Ἀνατολικῶν θρησκειῶν καί τοῦ Ἰσλάμ.

Πέφτει ὁ μεγάλος ἐλέφαντας τοῦ Παππισμοῦ, καθώς ἔλεγε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Καί ἀναζητεῖ στηρίγματα. Γι’ αὐτό γίνονται κι’ ὅλα αὐτά τά ταξίδια καί οἱ θεατρινισμοί, ὅλες αὐτές οἱ ἐπιδείξεις τοῦ Πάππα στίς “πλατεῖες” τῶν ἐθνῶν, “πρός τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις”.

Ὁ Πάππας πάντοτε γνωρίζει καλά νά παίζη τό παιχνίδι του: Τό “διαίρει καί βασίλευε”. Ἄς μή παίζουμε καί ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἐν τῇ ἀφελείᾳ μας (;!) τό παιχνίδι τοῦ Πάππα. Πολύ εὔστοχα ὁ αἰδεσιμολογιώτατος π. Θεόδωρος Ζήσης γράφει: «Θέλουμε νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι ὁ Πάππας ἀποτελεῖ μαύρη σελίδα ὄχι μόνον γιά τήν Ἱστορία, ἀλλά καί γιά τό παρόν. Μέχρι σήμερα εἶναι πηγή διαιρέσεων, σχισμάτων καί ἀναταραχῶν…».

Καί πολύ δικαιολογημένα ὁ σεβαστός Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης γράφει st;hn ἀνοικτή ἐπιστολή του πρός τόν Πάππα, προσκαλῶν αὐτόν νά ἔλθη, ἀλλά “ἱματισμένος” (τήν ταπείνωσιν τοῦ Χριστοῦ) καί σωφρωνῶν” (καί ὄχι μετά παππικῶν φρενῶν):

«… Ἐάν, ἁγιώτατε πάτερ, παρά τίς προσευχές μας, δέν φαίνεται νά ἔχει φθάσει τό τέλος τῆς ἐπικυριαρχίας τοῦ ἑωσφόρου ἐπί τῆς ἀξιοθρηνήτου ρωμαϊκῆς Ἐκκλησίας καί ἀποφασίσετε νά ἔλθετε, ἔτσι ὅπως εἶσθε, ὡς Βικάριος τοῦ Χριστοῦ, ὡς Ἀλάθητος, ὡς θεσμική παππική ἐξουσία ἐφ’ ὅλου τοῦ κόσμου καί ὡς συνέχεια ἱστορική τῶν προκατόχων σας, μή ἀμφιβάλλετε ὅτι ἐπελέξατε τόν ἀσφαλέστερον τρόπον ἀποδοκιμασίας τοῦ Παππισμοῦ. Ὁ λαός μας εἶναι ὀρθόδοξος χριστιανικός καί εἰρηνικός, συγχωρῶν εὐαγγελικῶς τούς ἐχθρούς του. Ἀλλ’ ἔχει ἱστορικήν μνήμην τῶν σφαγέων τοῦ Γένους καί δέν ἀνέχεται τήν πρόκληση νά ἰδεῖ «ὡς βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως ἑστώς ἐν τόπῳ ἁγίῳ», δηλαδή στά ἐδάφη τῆς Ὀρθοδοξίας, τόν διάδοχον ἐκείνων πού κατεργάσθησαν τή ἐθνικήν του καταστροφήν καί δέν ἔπαυσαν, ἀνά τούς αἰῶνες, νά τόν ὑπονομεύουν.

»Γι’ αὐτό, σᾶς εἰδοποιοῦμεν ἐγκαίρως, ἁγιώτατε πάτερ, μή τολμήσετε νά ἔλθετε στήν Ἑλλάδα μας, στήν συνέχεια τοῦ Βυζαντίου μας, γιά νά ξυπνήσετε ὀδυνηρές ἱστορικές μνῆμες τοῦ λαοῦ μας, πού «μέσα του κοιμοῦνται». Ἄν οἱ ἄφρονες σύμβουλοί σας δέν σᾶς τό λέγουν, πρέπει νά τό μάθετε· εἶσθε τό πιό μισητόν πρόσωπον τοῦ κόσμου γιά τούς ὀρθοδόξους λαούς. Καί ὄχι ἀδίκως. Μέ ἐνσφηνωμένη τήν ἰδέα τοῦ παγκοσμίου ἐξουσιαστοῦ, θείῳ δικαίῳ στόν νοῦν καί στήν παππικήν καρδιά, δέν ὑπάρχει ἔγκλημα, πού νά μήν ἔχει διαπράξει, διά τῶν αἰώνων ὁ Παππισμός, στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ἑπομένως ἀφήσατέ μας ἡσύχους, νά προσευχώμεθα ὑπέρ τῶν ἁμαρτιῶν μας καί ὑπέρ τῆς ἀπαλλαγῆς τοῦ κόσμου ἀπό ἕναν θεσμόν κακοποιόν καί ἐπινοητήν πολέμων, ὅμοιον τοῦ ὁποίου, σέ σατανικήν ὀργάνωση, δέν ἐγνώρισεν ὁ κόσμος, ὥστε νά παρουσιάζεται ὡς χριστιανικός, μέ τό προσωπεῖον τῆς ἁγιότητος».