Αγαπητοί αδερφοί,
Να είστε πάντοτε χαρούμενοι εν Κυρίω
Στην ανθρωπότητα σήμερα συντελείται αυτό που ο Κύριος προειδοποίησε στο ευαγγέλιο: «Προσέχετε από τη ζύμη των Φαρισαίων που είναι η υποκρισία (Λουκ.12.1)»
Πόλεμοι βαφτίζονται εισβολή ενώ άλλοι αγώνας για ελευθερία, γιατροί και νοσομόμοι εκθειάζονται ως ήρωες ενώ κατόπιν αντιμετωπίζονται ως εγκληματίες και απειλούνται με εξόντωση, η διαστροφή παρουσιάζεται ώς ατομικό δικαίωμα ενώ η υγιής αντίρρηση ρατσισμός, η φτωχοποίηση του πληθυσμού ονομάζεται κλιματική αλλαγή, η αγάπη στην πατρίδα εθνικισμός, η αγάπη στην οικογένεια αναχρονισμός, η αγάπη στον Χριστό προσβολή των θρησκειών και του δικαιώματος στην αθεία και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Αυτά για την επικαιρότητα. Ας την αφήσουμε λίγο.
Για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς η παρούσα χρονική περίοδος σημαίνει κάτι τόσο πολύ σπουδαίο, που όλα όσα προαναφέρθησαν, αν και, μέσα σε αυτά ζούμε, εν τουτοις ξεθωριάζουν, φθίνουν και περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Διότι, για τους Χριστιανούς, έφτασε η ώρα να μαζέψουν τις εσωτερικές τους δυνάμεις, έφτασε η ώρα να εμπλακούν σε μια άλλου είδους σύρραξη και μάλιστα σφοδρή, έφτασε η ώρα που οι πνευματικές σάλπιγγες ηχούν και η Εκκλησία καλεί τα τέκνα της σε πόλεμο με τον έτερο κακό εαυτό, έφτασε η μεγάλη ευκαιρία του χρόνου όλου:
Η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή
Πού συνίσταται η ευκαιρία αυτή; Ποιό είναι το περιεχόμενο της; Ποιο το προσδοκώμενο αποτέλεσμα; Ας μην το απαντήσουν ούτε θεολογικές αναλύσεις, ούτε μεγάλα σε έκταση δοκίμια. Ας το πεί με απλά λόγια αυτή η προσευχή:
Χριστέ μου,
Έρχομαι και εγώ να μιμηθώ το Άγιο παράδειγμά σου, όταν επί σαράντα μερόνυχτα στην έρημο, ασκήθηκες ενώ ήσουν τέλειος Θεός Λόγος και τέλειος άνθρωπος, χωρίς σπίλο αμαρτίας. Όμως έδωσες το παράδειγμα αυτό για εμάς, να γνωρίσουμε πως κατά περιόδους, πρέπει να αγωνιζόμαστε με μεγαλύτερη ένταση και πάθος. Ακόμα και σε αυτό, Κύριε και Θεέ μου, υπήρξες δίκαιος και ταπεινός και αγωνίστηκες Εσύ, που δεν είχες χρείαν αγώνος, αφού είσαι το τέρμα και το στεφάνι κάθε αγώνα…
Τις ημέρες αυτές, βοήθησε με να σου δώσω το σώμα, το νού και την καρδιά μου, περισσότερο από τις υπόλοιπες του χρόνου. Να θυσιάσω το φαγητό, τους κακούς λογισμούς, την τηλεόραση, το ίντερνετ, τον βιοτικό περισπασμό. Δεν φτάνει βέβαια η θυσία μου αυτή τον προπάτορα Αβραάμ, που για να συναντηθεί με Σένα δια της πίστεως και της υπακοής, δεν δίστασε να θυσιάσει το μονάκριβο παιδί του. Εγώ, λυπάμαι, το μόνο που έχω να Σου θυσιάσω είναι πάθη και κακές συνήθειες.
Που και πως θα καταλήξει αυτή η προσπάθεια δεν γνωρίζω. Άραγε θα Σε πλησιάσω, θα Σε ευαρεστήσω, θα Σε αισθανθώ πιότερο από πρίν; Δεν ξέρω… Άλλωστε, κάθε ανθρώπινη προσπάθεια, είναι του γεωργού το όργωμα της γής που χωρίς την ουράνια βροχή, άκαρπο μένει. Ξέρω όμως ότι είσαι φιλάνθρωπος, οικτίρμων, μακρόθυμος και πολυέλεος και μας αγάπησες ως τέλους με τη Σταυρική Σου θυσία. Θαρρώ λοιπόν επί τη ευσπλαχνία Σου. Μπαίνω στο «Στάδιο των αρετών» σαν αθλητής δικός Σου. Βοήθα με να βγω νικητής κατά των παθών μου. Με τις πρεσβείες της Υπερευλογημένης Μητέρας Σου, Δεσποίνης ημών Υπεραγίας Θεοτόκου, Κύριε Ιησού Χριστέ ξεκινώ.